Ik heb nog nooit iets of iemand zien sterven. Keiko is voor mijn ogen gestorven.
Keiko was één van de honden op Pantai Mas. Om eerlijk te zijn, was ze een hond waar niemand veel mee had, ze was schuchter en niet echt mooi of schattig. Ook ik ging nooit spontaan naar haar toe, om haar te aaien of met haar te spelen…
Gek hè, hoe je ook met dieren een klik kunt hebben. Hoe ook dieren uitgesloten worden, omdat ze anders zijn, omdat hun X-factor/aaibaarheidsfactor in mijn/onze ogen te wensen over laat…
Totdat je haar ziet liggen, in haar eigen uitwerpselen, tong uit de mond, snakkend naar adem…bij de laatste stuiptrekking besef je dat je in haar dood niets voor haar kunt betekenen en komt er een gevoel van spijt dat haar leven niet veel heeft betekent.
Waarom spijt? De mensen op Pantai Mas reageerden heel laconiek op haar dood. Ik kan niet plaatsen of dat komt vanuit ‘het is maar een hond’ of vanuit hun religie.
De Hindu zien het leven en tijd als een cirkel. De zon komt elke dag op, na december volgt januari, na elke winter gaan de bloemen weer bloeien… Na de dood, is er leven, een eeuwigdurende cyclus
In het Westen zien wij het leven en de tijd als een lijn. Links het verleden, rechts de toekomst en ergens daartussen sta ‘jij’ in het heden. Als de ‘deadline’ daar is, ervaar je een groot verlies… Heb je alles uit dit ene leven gehaald wat erin zat?
Bij de Hindu krijg je in het volgende leven een nieuwe kans.
Ik vind reïncarnatie een geweldig gegeven, maar om zeker te zijn heb ik besloten om elk van mijn levens te leven alsof ik maar één leven heb…