Movimento dell'Mondo

Een ruwe diamant

We twijfelden eerst of we er wel heen zouden gaan, naar Nusa Penida. Zouden we nog voldoende tijd hebben voor alles? Dit eiland bezoeken zal een paar dagen vragen en volgende week moeten we ‘al’ naar huis. Gek dat de tijd je uiteindelijk toch inhaalt.
We beslissen om het te doen.

Onderweg ontdek ik iets van mezelf waar ik niet zo blij van word. Blijkbaar ben ik mensen die me willen helpen beginnen wantrouwen. Tot 2x toe wijst iemand me de juiste weg, maar ga ik er niet op in. Tot 2x toe ga ik me verontschuldigen. Ik ben diezelfde dag meer mensen tegen gekomen die me wel de verkeerde richting probeerden uit te lokken en waar ik wel de juiste inschatting maakte om ze niet te volgen, maar toch … Blijkbaar heb ik intussen mijn ‘filters’ iets te strak aangespannen en dit is niet de mens die ik wil zijn!

Maar bon, Nusa Penida dus.

Al tijdens onze eerste wandeling valt me op dat er iets op dit kleine eiland helemaal anders is dan op Bali.
Er ligt minder afval langs de weg en mensen hebben een vuilnisbak voor de deur staan. Vele huizen hebben volle heldere kleuren, onderhouden tuinen en prachtige ornamenten en familietempels. Blijkbaar is er helemaal niet zoveel toeristische infrastructuur op het eiland.
We huren een brommertje en de volgende dag vertrekken we vroeg om een rondrit om het eiland te maken, een heerlijke ervaring.
Mensen lachen je nog toe als je voorbij rijdt. Kinderen zwaaien, schreeuwen “Hallo mister” en Hi5-en met Ann die achter op de scooter zit. Mensen lijken ook ‘echt’ met iets bezig te zijn. Werken op het veld, in hun winkel, … Ze zitten niet op mij te wachten tot ik als toerist voorbij kom en geld zal uitgeven. Ik zie 40 mannen op een rij samen look snijden. Ze bereiden samen het feestmaal voor het trouwfeest de dag erna. Later op de avond zal er ook nog een varken aan het spit hangen.
Ook het eiland zelf heeft iets authentieks. Alle wegen zitten vol barsten en putten. Soms kan je het nog moeilijk een straat noemen. Omdat we geen helmen konden krijgen wordt de ervaring eens zo spannend.

We gaan de eerste keer van de hoofdweg bij ‘Crystal Beach’.
Eerst een paar kilometer door het glooiende landschap cruisen om dan bij een paar houten huisjes aan het strand te komen. Een prachtig wit strand in een baai tussen de rotsen. Er liggen misschien wel 20 bootjes maar op het strand zijn minder mensen dan boten in de baai. Er staat nog een reddersstoel die me aan Baywatch doet denken en waarschijnlijk al een decennia niet meer gebruikt is. Vroeger kwamen de mensen via het land, nu met een bootje om een half uur te snorkelen.
Op de kant in de rotsen een verloren betonnen trap. Soms ontbreken er treden en hoe verder we gaan hoe meer overwoekerd door het onkruid. We komen boven, helemaal alleen smelten we weg in elkaars armen en worden stil bij het prachtige uitzicht.

We gaan weer op weg, rijden verloren en ontdekken een ‘nieuw’ pad met het bord ‘Tembulan, Natural Spring and Beach (1600m)’. We beslissen om te gaan en ik draai de motor het pad op.
100 m verder versmalt het betonnen wegdek tot minder dan een meter breed. Nog eens honderd meter verder houd ik halt. Voor me ligt een bergaf die meer weg heeft van een afgrond dan van een straat, rechts het bos en links een echte afgrond. Op het moment dat ik beslis om het erop te wagen hoor ik achter me nog net iemand zeggen ‘Gaat dat wel lukken?’.
In volle concentratie geef ik geen antwoord meer, er is toch geen weg terug voor het einde. Na een bocht nog een afdaling en dan nog één. Een beetje later een bordje met ‘1200m’, … Nog 400 te gaan. Als die voorbij zijn stopt het betonnen pad om over te gaan in een aarden weg. Nu beslissen we toch om de scooter achter te laten en te voet verder te gaan.
En toen … Afdaling, afdaling, tempel met uitzicht op de zee … Afdaling, rotsen, afdaling, bocht en wauw! Een poel met het helderste blauwe bron-water. Op de rotsen een pijl in krijt met een tekst in het Indonesisch. Rotsen, klauter, rotsen, bocht en wauw, … Rechts een grot die uitgeeft op de volgende baai. Links een strand vol keien, rotsen, de branding van de zee en niemand anders te bespeuren! Ik wordt weer stil!
De beklimming terug naar boven gaat vlotter dan ons avontuur op de Rinjani, ons zweet heeft nu al meer dan zin. En dan de rit van 1600m met de scooter terug naar boven…

’s Avonds, na het ondergaan van de zon zijn we terug in het dorp waar we verblijven. Onze maaltijd wordt een ‘assortimentje’… Hapjes van kraampjes waar de locals ze ook halen.
Onderweg slaan we een paar flesjes bier in. We lopen de Nederlandse Ellen tegen het lijf en besluiten onze babbel verder te zetten met het bier op het terras van onze bungalow. Uiteindelijk komt er een tijd om te gaan slapen.
Het is niet altijd makkelijk om zo vaak op zoek te gaan naar transport, logies, eten, …. In een land dat je niet kent en met een taal die je niet spreekt. Maar op een dag als deze vervaagt veel moeite en voel je de mooie kanten van het backpakken.
Als we met locals spreken horen we dat ze hopen dat er meer hotels en resorts op Nusa Penida komen, …. Voor hun economie. Ik hoop voor hen dat deze nog een tijdje wegblijven, … Voor hun natuur en hun cultuur!

image image image image image image image image image image

6 gedachtes aan “Een ruwe diamant

    1. Ann Willemsen

      Hey lieve Loena,

      Wat lief dat jullie nog aan mij denken… Zelfs tijdens de vakantie…
      Ik hoop dat jullie een hele lieve juf hebben volgend jaar en doe maar goed je best, want ik kom nog eens kijken!

      Groetjes
      Ann

    1. Ann Willemsen

      Fijn om te horen. Deze vakantie zit er bijna op, maar we blijven schrijven, ook over onze voorbereidingen op ons grote avontuur.

      Warme knuffel
      Ann

  1. Kelly

    Heerlijk toch, verloren rijden!!! En dat helderblauwe water!! Prachtige foto’s!!! Kijk wat jullie hadden kunnen missen indien jullie beslist hadden om het eiland toch niet te bezoeken!! Ik wou dat ik daar ook was!!

    Groetjes van mij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *