Movimento dell'Mondo

Vaak is me gevraagd wat ik hoop te vinden op deze reis. ‘Rust’. Ik ben klaar met de honderdduizend verschillende dingen die ik doe, het gejaag van hot naar her. Ik wil mijn richting, mijn focus, mijn innerlijke rust vinden.
‘Waar ga je naartoe?’ was meestal de volgende vraag. ‘India’. Een verbaasde blik en gegniffel konden uiteraard niet uitblijven. Rust?! In India?!

In New Delhi, een stad met meer inwoners dan heel Belgie, is er weinig rust te vinden. Alle zintuigen worden op de proef gesteld.

Horen:
Lang leve de GAS boetes, wat een heerlijkheid om in een land te leven waar je een boete kan krijgen voor ongeoorloofd claxonneren.
Voor de toneelliefhebbers onder ons: het koorwerk en de soundscapes van de vele verkopers is met momenten verbazingwekkend.

Ruiken:
Pis, kak, uitlaatgassen, vuilnis…. Idem wat betreft GAS boetes voor sluikstorten.

Zien:
Zoveel beweging van zoveel mensen en dieren. In India is er een grote kloof tussen arm en rijk. Rijk heb ik nog niet gezien, arm daarentegen… De beelden die in ons collectief geheugen zitten van misvormde en vuile bedelaars worden op mijn netvlies gebrand.

Voelen:
In het Westen bestaat er zoiets als een beleefde lichamelijke afstand die je houdt ten opzichte van een ander. Daar hebben ze in Delhi geen oren naar. Hoe kan het ook anders als je op de 2e plaats na China komt met de hoogste bevolkingsdichtheid ter wereld? Van personal space is geen sprake. Ieder vecht voor zijn vierkante meter. Ik ook trouwens… In de rij voor een metroticket krijg ik al gauw in de gaten dat als je niet met je borst tegen de rug van de vorige wachtende geplakt staat, er zich mensen tussen persen. Gelukkig ben ik niet de enige die daar niet tegen kan. Wat volgt is een lust voor ogen en oren: een hoop Indiaërs die druk gesticulerend ruzie maken. De wachtijd aan het loket gaat snel voorbij.

Proeven:
Ook mijn smaak wordt op de proef gesteld. Pikant! Wel altijd heel lekker (en nee, ik ben nog geen gefrituurde kakkerlak tegengekomen).

Dus lieve lezers, volgende keer als je je ergert aan de vele geschreven en ongeschreven regels in ons Kafkiaans landje, boek dan een enkeltje Delhi en leef je uit op de treinsporen tussen 2 perrons (want waarom zou je helemaal rond gaan, als je je hebt vergist van perron?!).

Ergens tussen deze eerste kennismaking met India en de aanval op mijn zintuigen is daar ‘Bablu.’ Eén blik op Manu en hij is verkocht. Al dansend in de bruidstoet worden we meegeloodst naar de feestzaal. ‘Eat! Drink! Please one picture?’ eindigt in een wachtrij mensen die met ons op de foto willen (en ik heb al beschreven hoe Indiaërs reageren in wachtrijen…).
Op het einde van de avond lopen Manu en Bablu hand in hand naar onze Zostel (dat is blijkbaar heel gebruikelijk onder mannen). Manu heeft er een nieuwe vriend, een broer bij.
Een geweldige afsluiter van ons Delhi avontuur.

Delhi zal nooit een rustige stad worden, maar ik kan met trots zeggen dat ik rustig en relaxt ben omgegaan met elke uitdaging (lees moeilijkheid) die het mij heeft geboden.