We zijn in Kargil, halverwege de weg van Srinagar naar Leh. Een kleine stoffige stad waar reizigers enkel stoppen om te overnachten tijdens deze twee dagen durende route.
Waar gaan we heen? Kargil vormt een T-kruispunt, er is nog een derde bestemming: Zanskar.
We willen naar de vallei van Zanskar, maar hoe meer we naderen, hoe meer twijfels boven drijven.
De weg belooft slopend te worden. Een reis van meer dan 10 uur en 240 km; alsof je heel België doorkruist op een doodlopende zandweg. Voor de terugweg hebben we twee mogelijkheden. Dezelfde route terug naar Kargil of een 12 dagen durende trektocht door de Himalaya’s naar Leh. Voor die laatste voelen we ons niet klaar. Onze benen missen training en we moeten wennen aan de hoogte.
Wat doet een mens dan? Jezelf afvragen wat de beste keuze is, voor en nadelen afwegen. Wat is daar te doen? Wat gaan we daar doen? Valt er nog iets anders te doen dan lange trektochten? Alle transport erheen is peperduur. Is het wel de moeite om te gaan?
Door er te veel over te denken gaan we uit van de moeilijkheden en creëren we de illusie van een gebied waar geen fluit te beleven valt. Toch besluiten we om het te doen. Al kost het uitje ons een bom geld, het belooft een prachtige route en plek te worden.
Om 5u30 staan we klaar voor vertrek en uiteindelijk komen we ’s avonds pas na achten toe. Hoewel de mist ons heel de ochtend parten speelt – het uitzicht op een paar van ’s werelds hoogste toppen wordt ons ontnomen – blijft het ene na het andere landschap me omverblazen.
Ann klikt wel meer dan 150 foto’s bij elkaar. Een gletsjer die zichzelf kilometers ver het landschap in duwt. Een rivier die ontstaat als een klein zielig beekje en beetje bij beetje uitgroeit tot een kolkende allesvernietigende watermassa. De weg, of zal ik zeggen het keienpad, kruist ontelbare keren de stromen smeltwater die vanaf de toppen de vallei in beuken.
Het is weinig mensen of situaties gegeven om mij het zwijgen op te leggen. Hier naast de hoogte en de schoonheid van deze kolossen word ik klein, heel klein. Als na elke bocht een nieuwe zilverwitte top opduikt word ik gevoelig en springt een enkele traan naar boven. De absurditeit van de vorig dag wordt me duidelijk. Ik moet niet altijd iets te ‘doen’ hebben. Hier ‘zijn’ is zo veel meer dan voldoende!
Zo kom ik terug bij mijn goede vriend Patanjali en de tweede stap van zijn achtvoudige pad: de Niyama’s.
Het staat voor persoonlijke gedragsregels, de onvoorwaardelijke do’s in het leven.
Er zijn wederom 5 Niyama’s, net als bij de yama’s. Patanjali schreef: “Wanneer de geest verstoord wordt door negatieve gedachten, is het concentreren op de tegenovergestelde gedachte de beste remedie”. In die zin zijn de Yama’s en de Niyama’s andere uitersten op eenzelfde schaal:
- Saucha: reinheid, zuiverheid in lichaam en geest.
- Santosha: tevredenheid, content zijn dat de dingen zijn zoals ze zijn.
- Tapas: discipline en soberheid, gebruik niet meer (spullen, eten, …) dan je nodig hebt.
- Svadhyaya: studie, stilstaan bij je zelf, zelfreflectie.
- Ishvarapranidhana: overgave, in de klassieke teksten bedoeld als overgave aan God. Ik houd het bij ‘jezelf overgeven aan het leven’.
Intussen verblijven we vier dagen in Padum, het dorp aan het eind van de weg. Het is hier dat Patanjali’s Niyama’s betekenis voor me krijgen. Er is geen elektriciteit. De transformator is defect en terug gestuurd naar de stad. Men weet niet wanneer hij terugkomt. Gisteren kocht ik de laatste fles mineraalwater in de winkel dus vallen we terug op gekookt leidingwater. Het water van de douche is ijskoud, dagelijks krijgen we een ‘hot water bucket’ om ons te wassen. Ons vertrek is onduidelijk. Op een dag komt de bus en kan je bij de conducteur een zitje reserveren. Vertrekken doe je de ochtend nadat de bus is volgeboekt. Intussen heb ik veel tijd om stil te staan bij de laatste dagen en elke keer ik mijn hoofd draai krijg ik een nieuw perspectief op de bergen om me heen.
Er valt hier inderdaad geen fluit te beleven, maar wat is daar erg aan? Santosha!
Hoi lieve mensen, ik werd helemaal meegezogen in je verhaal hier. Bij het begin van je tekst waar je schrijft waarin jullie twijfelen om wel of niet te gaan zou ik zo de telefoon hebben genomen om jullie 3 woordjes te zeggen P antanjali één van de Niyama’s vooral dan santosha! Maar toen las ik dat je het toch had aangevoeld! Ik heb het iets minder groots dan jullie beleefd in Nederland, in één of ander boerengat. We fietsten een eind weg, bleven bij van alles en nog wat staan : prachtige paarden die blijkbaar voor ons ook enorme aandacht hadden, miertjes die met z’n allen een takje versleurden maar er blijkbaar veel plezier aan hadden ( ja , ja dat is tenminste wat wij er in zagen), slakken die zilversporen achter lieten in het glinsterende zonnetje , het gras dat zo heerlijk mals lag en van waar uit we de wollige wolkenvelden konden bestuderen. En dan op het einde de weg niet meer weten maar wel tot tranen toe bewogen werd door de zinderende avondzon die zich spiegelde in het ven. Als je goed kijkt , zie je veel! En dat lees ik ook in jullie verhalen! Go for it , ook al lijkt er op het eerste zicht niet zo veel of vraag je je af of het wel de moeite is!
Liefs Patricia