Movimento dell'Mondo

Voor we de grens oversteken leggen we onze laatste kilometers in India te voet af. We verlaten het land via de grenspost in Banbassa, een ongebruikelijke grensovergang voor buitenlanders. Om 5 uur ’s ochtends wandelen we richting een nieuw avontuur. 6 Km verder blijkt ‘de poort’ op slot. Dat we rustig rond die poort heen richting niemandsland kunnen wandelen verbaast ons al lang niet meer.

Twee openstaande slagbomen later zitten we bij een vriendelijk uitziende emigratie ambtenaar. Hij laat ons exact 30 minuten wachten voor we een stempel in ons paspoort krijgen onder het mom van “checking online”. Ik ben echter zeker dat de enige computer in een straal van kilometers in mijn eigen rugzak zit. In die periode eist hij 100 roepies van een rijkeluisdochter om haar het land buiten te laten in haar privé taxi. Het geld glijdt makkelijk in zijn borstzakje.

Ik kijk naar de omkoping en geef geen krimp. Met ogen die wezenloos in het niets staren, alsof ik het niet zie. Zulke blik krijg ik in India dagelijks te zien. Dit land creëert op lange termijn Indiaers van iedereen. Ook van mij, weliswaar met dubbele gevoelens.

Voor vertrek had onze Rough Guide me gewaarschuwd. Eten doe je met je rechterhand, met de linker kuis je je billen schoon, de straten lopen vol met koeien en ‘ja’ of ‘neen’ knikken met je hoofd is heel verwarrend. Hieronder een lijst van 12 situaties die intussen normaal voor me zijn.

1. De universele multifunctionaliteit van krantenpapier
   Eten en boodschappen inpakken, de tafel kuisen, een aangedampte voorruit opdrogen, vliegen doodmeppen, schoenen die te groot zijn opvullen, … De lijst is eindeloos. Een nobele poging tot recyclage, al vliegt alles na gebruik steevast op de grond.
2. Voeten opheffen doe je niet
   Dit kan me mateloos irriteren. Ik zit aan het gangpad en naast me wil iemand langs. Die zal nooit de voeten over mijn knieën heffen om langs te kunnen. Hoe vol de bus gepakt zit en hoeveel moeite ik heb om mezelf opzij te draaien doet niet terzake. Zelfs een kleine rugzak in het gangpad moet verplaatst worden of mensen blijven wachten.
3. Vuil wordt verplaatst
   Hele dagen door zien we mensen borstelen op straat. Na verloop van tijd krijg ik door dat het vuil nooit wordt weggehaald. Op het perron vliegt het tussen de sporen, voor het huis naar de kant van de buurman, van de tafel in het restaurant naar de grond, later naar buiten en uiteindelijk weer naar de kant van de buurman, …. Een nutteloze cirkel van verplaatsingen.
4. Rijden doe je in rechte lijnen en met korte bochten
   We staan op de hoek van een straat aan de kant van de weg. Een auto komt uit de straat naast ons en moet voorbij. De hele straat is vrij, toch maakt hij de kortst mogelijke bocht en toetert hij omdat we in zijn weg staan. Na mijn tirade vol onbegrip en frustratie krijg ik niet meer dan de gekende wezenloze blik en een paar extra duwen op zijn toeter. Uiteindelijk ga ik voor het gemak opzij.
5. Koken met liefde voor je vak
   Een straatventer die al heel zijn leven op dezelfde plek hetzelfde hapje fabriceert, zal het eten op dezelfde zorgvuldige manier blijven kruiden en steeds even enthousiast vragen “Tasty?”. Op straat hebben we de lekkerste hapjes gegeten die we in dit land konden vinden.
6. Elk gesprek begint met “Where are you from?”
   Jammer genoeg eindigen vele gesprekken met diezelfde zin. In onze eerste weken reageerde ik steevast enthousiast, in de hoop om fijne mensen te leren kennen. Op het einde merkte ik dat ik dit soort ‘nutteloze’ gesprekken uit de weg ging. Je mist de kans op het enkele pareltje maar het vermijdt veel frustratie. Een gewoonte die ik in Nepal terug wil afleren.
7. Als de bus of trein toekomt moet je druk doen
   Ook al staan we maar met enkele personen te wachten op een lege trein, dan nog worden we onder de voet gelopen bij het opstappen. Gedrag dat we al snel zijn gaan overnemen. Ik neem de grote backpacks en Ann mag met de kleine handig overal tussen glippen om de beste plaatsen te scoren. Niet om fier op te zijn maar ik vind het moeilijk om mezelf te laten wegduwen.
8. De nationale sport is wisselgeld verzamelen
   Telkens ik niet met gepaste munt betaal krijg ik standaard de repliek “No change?”. Als ik een greintje twijfel vertoon moet ik met mijn wisselgeld op de proppen komen. Als ik het spel juist speel zal de eigenaar in alle loomte in zijn geldschuif duiken op zoek naar wat briefjes. Op een betere dag krijg ik ze zover om mijn grote coupures te wisselen bij een werknemer of collega winkelier.
9. Mannen lopen hand in hand, knuffelen en zitten bij elkaar op schoot
   Je ziet jongetjes van 7 hand in hand lopen over straat. De mooiste momenten zijn mannen van wel 97 jaar die heel hun leven samen delen en nog steeds als beste vrienden hun affectie tonen. Vrouwen hebben waarschijnlijk ook gebruiken maar die ken ik niet. Ze zijn uitgesproken afwezig in het straatbeeld en al zeker in dhaba’s, de lokale eetgelegenheden. Ik twijfel nog steeds of vrouwen in India wel eten.
10. Geheimen bestaan niet
    Op een dag was ik haastig op zoek naar een wc voor Ann die misselijk was. Plots ontstaat er een clubje rond me dat wil weten wat er aan de hand is. Dat ik geen tijd heb voor een rustig babbeltje kunnen ze niet begrijpen. Eerst moet ik de status van Ann’s darmen efficiënt samenvatten en dan pas kan ik maken dat ik weg ben.
11. Snoep is geld waard
    Als de winkelier geen wisselgeld heeft krijg je soms een reepje chocolade ipv 5 roepie en een snoepje ipv 1 roepie. De blik op het gezicht van de verkoper was heerlijk toen ik even later mijn tweede tas koffie kwam afrekenen met mijn stukje chocolade.
12. Persoonlijke ruimte bestaat niet
    Op een bankje, in de bus of bij het aanschuiven, constant voel je andere lichamen tegen je oprijden. Als ik op de bus onze iPad bovenhaal om te schrijven voel ik dadelijk een hoofd tegen mijn wang om mee te kunnen lezen. Ook hier werkt het beter om mijn energie te focussen op aanvaarding. Elke poging om ze uit mijn ‘zone’ te krijgen levert een blik vol onbegrip op, … en frustratie aan mijn kant.

Het heeft lang geduurd voor we Indiaers vonden waarmee we oprechte en fijne gesprekken hadden en die contacten zijn beperkt gebleven. Er is een generatie twintigers en dertigers die op zoek is, die graag wil begrijpen hoe de rest van de wereld in elkaar zit. Diezelfde generatie probeert zichzelf te bevrijden van ‘wat moet en hoort’ voor de familie en de cultuur, zonder die teveel te schofferen. Ik vind het zelf ook moeilijk om ‘andere’ keuzes te maken zonder mijn omgeving het gevoel te geven dat ik hen afwijs.

India heeft me veel geboden. Door de uitdagingen van het land, door de warme ontmoetingen met andere reizigers, door de heerlijke tijd met Ann, … Intussen ben ik blij om verder te gaan naar Nepal, een land dat nu al warmhartiger aanvoelt dan India.