Movimento dell'Mondo

Na onze helse motortrip, voel ik me stoffig, vuil en uitgeput. Ik ben dringend toe aan rust en luxe. We gunnen onszelf drie nachten in Manali, alleen zijn rust en luxe ver te zoeken. We hebben een stapel was verzameld, vol modder en zand. Omdat de prijzen voor ‘laundry service’ hier de pan uitswingen, breng ik twee dagen door in de badkamer. Op mijn knieëen, met een emmer en een zakje waspoeder, speel ik voor wasmachine . Manu heb ik omwille van zijn sterke armen uitgeroepen tot droogkast.

Langer uitrusten in Manali is niet mogelijk. De einddatum van ons visum nadert, we moeten richting Nepalese grens. Een reis die meerdere dagen en busritten in beslag zal nemen.
In Shimla, de volgende halte, vinden we na de lange busreis vrij snel een kamer die binnen ons budget past, maar jammer genoeg niet aan onze eisenlijst voldoet.

In de loop van onze reis hebben we een lijst met voorwaarden opgesteld waaraan een kamer moet voldoen.

• Buitenraam (vermijdt muffe en vochtige lucht)
• Buitenraam in de badkamer (idem)
• Goede matras (vermijdt een pijnlijke rug)
• Lang bed of geen rand aan het voeteinde (owv de lange benen van Manu)
• Goede kussens (niet gevuld met prikkelige stro)
• Warm water (afhankelijk van het seizoen)
• Geen lawaai (ver weg van een moskee, niet bovenop de heuvel, geen partyhotel, geen satsang, niet aan de receptie of het gemeenschappelijke terras, …)
• We moeten de muren durven aanraken (vocht, schimmel, bloedvlekken,…)

Optioneel:

• WiFi
• Handdoeken
• Gewassen beddengoed
• WC papier
• Yogaplek
• Terras of balkon

Elke kamer scan ik met een arendsoog en toch duikt er regelmatig een nieuwe verrassing op.
In Shimla stort ik me vermoeid op bed, maar al snel besef ik dat het een rokerskamer is. De kussens stinken uren in de wind. Inventief als ik ben geworden, neem ik mijn eigen kussensloop (een aanrader voor elke reiziger) en vul hem met 2 truien en een sjaal. Het smerige kussen smijt ik in de hoek.
Eind juli waren we in Sonamarg. Vanop het toilet staarde ik naar de mega grote boiler en droomde weg bij het idee van een hete douche. Ik keek verder rond en vroeg twijfelend “Liefje, zie jij de douchekop?”. De volgende ochtend hebben we de emmer gevuld aan de kraan en speelden we elkaars douchekop. Om beurten goten we een emmer over elkaar heen.
Langer geleden, in Jaisalmer, vroegen we of de badkamer ‘hot water’ had. “Yes, yes!” Toen ik even later ging klagen over de ijskoude douche, kreeg ik met een grote glimlach een emmer met warm water aangereikt. Sindsdien hebben we een ‘hot shower’ aan onze eisenlijst toegevoegd.

Manali noch Shimla bieden de rust en luxe die ik voor ogen had, toen ik tijdens de laatste nacht van onze roadtrip de slaap probeerde te vatten. We brachten de nacht door in de goedkoopste slaapplek ooit. Ik schrijf slaapplek, want een kamer kan je het niet noemen.
Onze hele eisenlijst moet ik overboord gooien wanneer we na een heftige rit arriveren in Batal. Er is slechts 1 “guesthouse”. Ofwel rijden we 20 kilometer verder over de keien des doods ofwel nemen we genoegen met een stenen hok. De felle wind raast tussen de spleten. Ons dak, gemaakt van plastic zeilen wappert onophoudelijk. We trekken ons thermisch ondergoed aan met daarboven broeken, truien en sjaals en maken het ons gezellig met een glaasje ‘Old Monk’ onder de dikke dekens. Onze tanden poetsen we aan de waterpomp en onze ‘boodschappen’ doen we verderop onder de brug.

Gelukkig ligt ook het magische Rishikesh op weg naar de grens. Dit Westerse paradijs zal mijn behoefte aan een rust en luxe zeker vervullen.
Negen maanden geleden vertoefden we een week in deze oase. Nu we terug zijn blijkt de realiteit nog mooier dan mijn herinnering. We logeren in dezelfde ‘luxueuze’ guesthouse als destijds waar ik uitrust op het grote bed tussen de schone lakens en de zachte kussens.
Als de elektriciteit uitvalt, blijft onze plafondventilator stug doordraaien dankzij de uitmuntende generator. Deze keer word ik niet midden in de nacht wakker, drijfnat van het zweet.
Manu geniet van het snelle internet, waar hij 9 maand geleden nog op vloekte. Het supersnel internet van Telenet zat toen nog te vers in zijn geheugen.
Als ik de deur van de badkamer opendoe, word ik helemaal euforisch: een aftrekker! Geen enkele Indiase badkamer heeft een aparte douchecabine, de hele badkamer wordt altijd zeiknat. Met zo’n aftrekker kan de schade enigszins beperkt worden. Niet uitglijden, geen natte voeten in de rest van de kamer, geen vuile zandvlekken in de badkamer, … . Luxe zit in kleine dingen.

We doen ons tegoed aan grote bokalen muesli met vers fruit, Oreo milkshakes, nacho’s met gesmolten kaas en salades met geroosterde groenten.
Ik doe nog een ijdele poging om te shoppen, want in de helft van mijn kleren zitten gaten, maar dat draait op niets uit. Na negen maanden ben ik nog steeds niet klaar voor de ‘shanti shanti hippie look’ die hier ‘in’ is onder Westerlingen.
Shoppen in mijn eigen kleerkast, dat is het toppunt van luxe waar ik nu van droom.