Movimento dell'Mondo

Mijn grote oefening der onthechting

Karnali Rivier met watersloefjes

“Onthechting: afstand doen van wereldse genoegens en materiële bezittingen.”

Binnen enkele dagen beginnen we aan een trektocht van 8 tot 12 dagen naar Annapurna Base Camp. Om de kosten te drukken doen we geen beroep op een ‘porter’, we dragen onze spullen zelf. Al weken spookt de inhoud van onze rugzakken door mijn hoofd. We willen het gewicht zo licht mogelijk houden, de essentie zoeken tussen het weinige dat we bijhebben .
Mijn grote oefening der onthechting zet zich dus verder, nu we moeten downsizen van twee backpacks van 15 kilo naar één van 8 kilo.

Enkele jaren geleden begon ik al met deze oefening:

Ik zie mezelf nog staan in mijn huisje in Helmond. Een huis dat ik met bloed, zweet en tranen heb verbouwd. Mijn auto staat buiten te wachten, afgeladen vol met mijn ‘essentie’. Ik kijk rond en vraag me af of ik dit duurzaam opgebouwde geluk kan loslaten. Heel bewust neem ik afscheid van alle mooie spulletjes die ik heb verzameld. De namaak vlinderstoelen, de zelf ontworpen boekenkast, de appelgroene Smeg, de mahoniehouten eettafel,… Ik sluit de deur en rijd in mijn voorlopige woonst richting Gentse Feesten.
Ik voel me geweldig. Ik heb al die rommel niet nodig. Ik voel me lichter, vrijer. (Toegegeven, de Smeg ben ik gaan ophalen. Die staat nu al een paar jaar in de garage van mijn mama tot ik een plek vind waar ze thuishoort.)

Later heb ik me opnieuw gesetteld in Antwerpen. Voor ik het goed en wel besefte, begon ik opnieuw spullen te verzamelen. Wikipedia zegt dat het in onze genen zit. De mens als jager-verzamelaar. We verzamelen voedsel om te eten, hout om te stoken en bladeren voor beschutting. Verzamelen om te overleven.
Wat met die 80 paar schoenen (ik overdrijf niet) die ik heb verzameld?! Ik heb slechts 1 paar voeten en in tegenstelling tot kleding is het echt niet mogelijk om meerdere modellen over elkaar aan te trekken.
Verzamelen om te overleven? Ik denk eerder dat sommige schoenen mijn levensduur aanzienlijk verkorten. Scenario’s als blijven steken in een tramspoor of dronken mijn pumps uitgooien en in glas stappen zijn mij niet vreemd.
Toen Manu en ik beslisten om te reizen, begon de volgende ronde der onthechting. Elk item dat ik bezit is door mijn handen gegaan. Ook mijn 80 paar schoenen. Bij elk paar was het wikken en wegen:

“Ik doe ze bijna nooit aan.”
“Maar ze zijn zo mooi.”
“Ze zitten ongemakkelijk.”
“Maar ze zijn zo mooi.”
“Heb ik ze echt nodig?”
“Maar ze zijn zo mooi.”
“Ga ik ze ooit nog dragen?”
“Misschien onder dat ene kleedje.”
“Dan moet ik eerst 3 kilo afvallen om in dat kleedje te passen.”
“Maar het is zo mooi!”

Vele paren zijn verkocht aan vrienden of op de rommelmarkt. Andere heb ik aan de Kringwinkel gegeven. Nog veel meer wachten op mij in de garage van mijn mama naast de Smeg…

Ik ben op reis vertrokken met 5 paar:

  • 1 paar wandelbotinnen (onontbeerlijk)
  • 1 paar wandelsandalen (broodnodig)
  • 1 paar slippers (kapot en niet vervangen)
  • 1 paar sneakers (overbodig, maar mijn enige mogelijkheid om eens af te wisselen)
  • 1 paar watersloefjes (luxe, maar zo heerlijk als ik ga zwemmen in een rivier met rotsbodem)

Uiteraard ga ik de Annapurna beklimmen met mijn wandelbotinnen. Eén vraag rest in deze episode van onthechting. “Koop ik een nieuw paar slippers om ’s avonds mijn vermoeide voeten te luchten?”

  • De wandelbotinnen
  • De wandelsandalen
  • De slippers
  • De sneakers
  • De watersloefjes
  • Karnali Rivier met watersloefjes
  • Levenbelangrijk!
  • Wikken en wegen
  • De rommelmarkt-Stadspark Antwerpen
  • Home Sale

Een gedachte aan “Mijn grote oefening der onthechting

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *