Ik ben in een science fiction film geland. Ik beweeg me in de perfecte wereld die aan alle noden voldoet. Wonen doe je in het ene complex, werken in die andere wolkenkrabber en shoppen overal ertussenin. Ik verplaats me via een stelsel van tunnels, metro’s en shoppingmalls. Amper moet ik de tropische temperaturen trotseren. Zelfs de natuur is geperfectioneerd in aangelegde parken met bomen die licht geven en zingen.
Alle gebruiken worden vastgelegd in strikte wetten en regels. Zo blijft het geheel voorspelbaar en kan deze perfectie blijven voortbestaan. Uit dankbaarheid voor dit luxueuze leven houdt elke burger zich braaf aan de afspraken. De sociale controle die volgt is efficiënter dan de camera’s van Big Brother.
Ik ben niet in de toekomst, ik ben in Singapore. Ann en ik zijn hier voor een theater festival. Het is tijd om onze artistieke batterijen op te laden. Terwijl we door het centrum van de stad kuieren worden we overdonderd door de hoeveelheid musea, theaters en danszalen. De stad lijkt doordrongen van artistieke invloeden. En toch.
Ik mis iets. Al die prachtige gebouwen voelen leeg. Net als de mensen die er doorheen wandelen.
Twee gesprekken brengen me duidelijkheid. De laatste decennia werd enkel geïnvesteerd in wetenschappelijke opleidingen, daar kan je geld mee verdienen. Nu de economie nood heeft aan creativiteit worden er theaters en kunstscholen gebouwd. Alleen laat artistieke bezieling zich niet zo makkelijk uitplannen door een architect.
Op onze laatste dag bezoeken we de tentoonstelling “The Future of Us”. Een propagandistische versie van het “Huis van de Toekomst”. In een witte dome wordt een 360˚ projectiefilm getoond van de Singaporese toekomst visie. Het perfecte werk, de perfecte woonst, de perfecte gezondheidszorg, de perfecte opleiding, …. Alle materiële noden komen aan bod. En ook hier mis ik iets.
Wat ben je later met dat perfecte huis, als er geen ziel in zit?
