We stappen de poort van Pantai Mas uit, voor de laatste keer. Nog een selfie met Anna en we gaan stappen met de rugzak op de … rug.
5 meter verder toetert een klein blauw busje … “Transport?” … We knikken ja en de Bemo-bus maakt rechtsomkeer. Bali laat je zelden toe om veel te wandelen, hier verplaatst het leven zich met de scooter of de auto.
“Waar wil je heen?” … “Singaraja, … How much will that be?” … “40.000” … Uiteindelijk gaan we mee voor 35.000.
Het busje geeft me weinig hoofdruimte, maar ik ben blij dat we het zo doen. Iedereen raadt toeristen af om Bemo’s te nemen dus het lijkt me perfect!
Een half uur later komen we aan in Terminal I, stappen uit en, … “Hey mister, where are you going?” … “Need transport” … “Where are you staying? …. Enzo…
Je wordt vaker aangesproken dan je lief is, niet altijd subtiel. Omdat ik geen zin heb om mezelf af te stompen heb ik een paar dagen terug beslist altijd te blijven reageren. Sommige mensen maken echt gewoon een praatje zonder iets te willen en die wil ik liever niet missen.
We vinden de lichtbruine Bemo naar Terminal II, daar vertrekt de bus … “How much for Terminal II” … “Only 20.000 for 2” … “No that’s not right, it’s only 10.000” … “Yes, yes, 20.000 for 2” …. “No mister it’s only 10.000” … “OK, step in”.
Terminal II, nu moeten we op een bus door de bergen voor een langere afstand. Naar Penelokan.
Hetzelfde spel begint opnieuw, 150.000 … 80.000 … We gaan mee voor 100.000 voor 2.
Op de bus besef ik dat we waarschijnlijk voor de rest van de passagiers bij betaald hebben. Opnieuw leer ik bij, misschien komen we volgende keer uit op een eerlijker prijs.
Een paar uur, een paar goede gesprekken, zalige uitzichten en een rustige lunchpauze voor de chaufeur later zijn we waar we moeten zijn.
Bij het uitstappen hetzelfde: “Hotel?” “Where you from?” “Where you go mister?” “Hiking Mount Batur?” “Where you stay?” …
Ik leer weer bij. Ik vraag de rust om effe te mogen rondkijken, als me gevraagd wordt waar ik heen ga wijs ik voor me uit en als me iets aangeboden wordt dat ik niet wil zeg ik ‘neen, dank je’ en maak ik een snel mopje zodat ze beseffen dat neen ook echt neen is.
Uiteindelijk beslissen we na een lunchbreak om het laatste stukje, 7km, in plaats van met de Bemo te voet te doen. Een prachtige afdaling naar het vulkanenmeer bij Mount Batur.
Ik zei het eerder, Balinezen wandelen niet. Ik weet zelf niet meer hoe vaak mensen zijn gestopt om “Transport?”, …. aan te bieden dus dat verhaal ga ik besparen.
Toen we uiteindelijk een plek om te overnachten hadden gekozen en iets gingen eten speelde op de televisie het programma ‘De juiste prijs’. Een toeval of niet, wie zal het zeggen. Maar Indonesiërs zijn er wel gek op!
Deze ochtend beklommen we de Mount Batur om op de top de zonsopgang te kunnen zien. Als je ervoor betaald mag je wel wandelen. Een geweldige ervaring die ik iedereen zou kunnen aanraden. Ik denk dat de 2 Duitsers in onze groep dat ook vonden, ook al betaalden zij er uiteindelijk meer dan twee keer zoveel voor als wij.
Het is nogal een uitdaging om je elke keer opnieuw af te vragen hoeveel iets je waard is…
De juiste prijs
- Spiritualiteit ???
- Dag Keiko
Fijn jullie verhalen zo te kunnen volgen. We kijken dagelijks… Altijd plezant! Lore zal wel verder lezen als ze terug is uit Frankrijk 🙂
Grtjs en amuseer jullie nog!
Fijn om te horen! Je mag altijd eens iets uitprinten en aan ons Moeke laten lezen? Zal ze fijn vinden denk ik. X
hey, ja, een handige tablet en telenet homespot doet wonderen 🙂 zelfs ons moeke leest als je de tekst vergroot!