De kogel is eindelijk door de kerk! Ik word vegetariër! Een beslissing waar ik niet lichtzinnig toe ben gekomen. Het is een keuze waar ik al langer mee worstel.
Als yoga docente ben ik maar al te bekend met het eerste beginsel uit de yogafilosofie: ‘Ahimsa’ oftewel ‘geweldloos’ door het leven gaan. Geweldloosheid wordt breed geïnterpreteerd en omvat ook onthouding van geweld tegen dieren. Telkens je een dier verorbert moet er immers iemand een dier de doodslag toebrengen.
Daarnaast verdiep ik mij sinds kort in de relatie tussen voedsel en gezondheid. De medische literatuur is duidelijk: consumptie van dierlijke producten heeft een nefaste impact op onze gezondheid als mens.
Ik kan ook niet langer negeren dat de totale uitstoot van CO2 door de vleesverwerkingsindustrie groter is dan de globale uitstoot van de transportindustrie.
Dit alles deed mij in november 2018 besluiten om vegetariër te worden. In totaal ging ik toen 27 dagen als vegetariër door het leven.
Ik was alleen in Buenos Aires toen ik die beslissing nam. Manu was op Vipassana retraite. Ik kookte meestal voor mezelf met veel groenten. Als ik toch eens uit eten ging, was er in de wereldstad Buenos Aires keuze genoeg om lekker vegetarisch te eten. Daarna was het mijn beurt om me terug te trekken in het Vipassana centrum. Ook daar was vegetarisch eten de norm. Het ging mij goed af en ik miste het vlees niet.
Tot we vertrokken richting Uruguay. In Colonia del Sacramento hadden we geen keuken ter beschikking. In de hele stad zijn er amper vegetarische alternatieven te vinden. Drie dagen na elkaar kreeg ik smakeloze gerechten voorgeschoteld. Op de vierde dag beland ik in een mega shopping center en ben ik gebroken. De food court bestond uit de ene fastfood keten na de andere.
Ik wil echt mijn best doen om te kiezen voor mijn gezondheid en de gezondheid van onze planeet, maar het lijkt alsof er niemand mee werkt …
Sindsdien eten we ‘thuis’ vegetarisch. Enkel op restaurant eten we nog vlees of vis, bij gebrek aan smakelijk alternatieven in Zuid-Amerika.
Ik was van plan om dit systeem te behouden bij onze terugkeer in België. Tot vorige week zondag een documentaire voor een keerpunt zorgde.
We arriveren in Toronto en na één dag zijn we beiden ziek. Verkouden, keelpijn, snot, hoesten, … . Alles erop en eraan. Toch negeren we onze ziekte. Manu verjaart en ik heb allerlei leuke dingen gepland. Gewapend met zakdoeken, keelpastilles en hoestsiroop verkennen we door weer en wind de stad.
We houden dit een paar dagen vol, maar op Paaszondag, Manu’s verjaardag, komen we er niet onderuit. De ziekte wordt erger en we zijn doodmoe. Die avond heb ik gereserveerd in een leuk restaurantje. Om die reservatie te halen, moeten we overdag rusten. We planten ons in de zetel en ik zet de documentaire “Earthlings” op.
De film is van 2006. Ik kan alleen maar hopen dat er in de laatste jaren veel veranderd is in positieve zin. Ik kan alleen maar hopen dat de beelden die ik zie niet de norm zijn. Dat het wantoestanden zijn die slechts heel uitzonderlijk voorvallen. Ik kan alleen maar hopen dit alleen gebeurt in Noord-Amerika, dat zulke excessen niet mogelijk zijn in Europa. Ik kan hopen zoveel ik wil, maar elk beeld dat ik zie was ooit werkelijkheid en daar wil en kan ik niet langer aan meewerken. Regelmatig rollen er tranen over mijn wangen bij het zien van zoveel (dieren)leed.
Ik vind geen excuses meer. Mijn besluit staat vast! In Toronto zijn er in tegenstelling tot Zuid-Amerika genoeg mogelijkheden om lekker en vegetarisch te eten.
Manu zijn verjaardagsdiner is mijn afscheidsdiner van vlees en vis. Ik geniet nog een laatste keer van de volle smaken die ik voorgeschoteld krijg en sinds Paasmaandag is het officieel! Ik ben vegetariër!
Pingback: Een nieuw begin - Overzicht van hoogtepunten - Movimento dell'Mondo