Tijdens mijn reizen scheer ik het hele Westen vaak over één kam. Intussen heb ik ondervonden dat ook tussen ons ‘Westerlingen’ grote verschillen bestaan. Bizar genoeg werd dit mij duidelijk in het zuiderse Italië, waar ik een vleugje Amerikaanse cultuur mocht proeven.
Na korte tussenstops in Pisa en Firenze arriveren Manu en ik in Arezzo voor een Physical Theatre Intensive Course. De Academia dell’Arte is 3 weken onze thuis. Bij het avondeten ontmoeten we onze medestudenten. Gillende Amerikaanse tieners die voor het eerst voet op Europese bodem zetten.
Italië is de bakermat van de Commedia dell’Arte en toch zijn we in een Amerikaans Instituut terecht gekomen. Hoe dat is kunnen gebeuren blijft een raadsel.
De eerste dagen lijken de verschillen vooral leeftijdsgebonden.
De gesprekken gaan razendsnel. De woorden die ik opvang zijn: youtube, spoiler, teaser, amazing, facebook, show, oh my god, movie, instagram en awesome.
Om de drie minuten gilt er iemand. Ze zijn bang van elk insect en hebben nog nooit een abrikoos, nectarine of kiwi gegeten. Regelmatig barsten ze in zingen uit. Ik ben in een musical beland en ik ken de nummers niet.
De kinders (zoals we ze stiekem noemen) hebben 3 favoriete avondactiviteiten.
In de stad “gelato” eten.
Zichzelf stomdronken zuipen. Volgens de Europese wetgeving zijn ze daar oud genoeg voor.
In de gemeenschappelijke ruimte hangen met een telefoon in de hand. De ene zegt “look at this movie on youtube”, de andere antwoordt “yes cool, but look at this”.
In de tweede week begint het ons te dagen dat de verschillen ook cultuurgebonden zijn.
Fysiek contact wordt gemeden, niet evident tijdens de lessen contactimprovisatie.
Met verbazing stellen ze vast dat ze zweten. Nog erger is het zweet van een ander op je lichaam.
“Safety” is de norm. We moeten ons veilig voelen tijdens de lessen, vooral binnen onze comfortzone blijven.
Theatre is Life. Life isn’t safe, get the fuck over it!
Het doet deugd dat we in de derde week nader tot elkaar groeien. De gesprekken worden rustiger en krijgen meer diepgang. Achter elke gillende tiener schuilt een intelligente en zoekende jongere. Als we op het einde van de week afscheid nemen, ga ik graag in op de uitnodigingen om ooit op bezoek te komen in de US.
Jammer genoeg is de oppervlakkigheid ook terug te vinden in de theater lessen.
We doen oefening na oefening zonder verdieping. Staan nooit langer dan 2 minuten ergens bij stil. Als ik toch eens de tijd neem voor een fysieke transformatie, duurt het te lang voor de docent. Hij gaat voordoen hoe het moet.
Interessante inhoud is niet van de kwestie. Alles moet snel, snel, snel en vooral ‘awesome’ zijn.
Theatre is Life. Life isn’t always awesome, get the fuck over it!
Pingback: Een nieuw begin - Overzicht van hoogtepunten - Movimento dell'Mondo
Toen ik in New York was (een eeuwigheid geleden) viel het me ook op dat Amerikanen een andere kijk op theater hebben.Zag daar een voorstelling van theaterstudenten en het kwam mij over dat ze vooral geleerd hadden hoe je ‘fake’ zo goed mogelijk ‘echt’ moet doen lijken. Zeg maar ‘Disney’ on stage.