Movimento dell'Mondo

‘Het is nu dat je het moet doen.’
De afgelopen jaren kregen we deze zin in verschillende variaties en talen te horen. Meestal als mensen horen hoelang we al op wereldreis zijn. Vaak komt er nog iets achteraan. Het is nu dat je het moet doen, … nu je nog jong bent, … nog geen kinderen hebt, … geen vaste job hebt, … geen huis hebt, …
Ik probeer al lang niet meer uit te leggen dat ik geen twintig ben (was het maar waar), geen kinderen wil, wel een vaste job heb en ooit al een huis had.
Ik besef dat mensen vooral iets over zichzelf zeggen. Ze geloven dat zo’n reis enkel voor jonge mensen is weggelegd. Jongeren die nog even uitzwermen voor ze aan een ‘volwassen’ leven beginnen.

Niet zo lang geleden kwamen we 2 Belgen tegen. Wat een verademing om diezelfde uitspraak te horen, met een andere nuance!
Op basis van hun uiterlijk en het gesprek schat ik dat het echtpaar midden 60 is. Ze gaan elk jaar een dikke maand op reis, want… ‘Het is nu dat je het moet doen! Niet als je oud en versleten bent!’
Wat een heerlijke uitspraak als je de 60 gepasseerd bent!
Sindsdien grappen Manu en ik te pas en te onpas: ‘Het is nu dat we het moeten doen, hé schat!’

In de tijd die volgt evolueert deze uitspraak van grap tot levensmotto.

Terwijl we onze hele reis richting Ushuaia uitstippelen, vragen we ons af wat we erna gaan we doen. We hebben immers nog een dikke maand te vullen tussen Ushuaia en de job die Manu in de States heeft aangenomen.
Zullen we nog verder gaan dan Ushuaia? Gaan we op cruise naar Antarctica?
Uiteraard, want … het is nu dat je het moet doen! Als blijkt dat een 2weekse cruise 10.000 dollar per persoon kost, besluiten we dat het toch niet nu is dat we dit moeten doen.
Naar waar trekken we dan? We hebben alle interessante plekken tussen Ushuaia en Santiago al gezien. Onze eerst volgende stop is dus Santiago. Vanaf daar kunnen we het noorden van Chili bezoeken, of naar Peru, of we vliegen naar Costa Rica, of …

Plots valt ons oog op het Paaseiland. Deze mythische plek spreekt ons direct aan. Een eiland in het midden van de Stille Oceaan en toevallig enkel bereikbaar met een vlucht vanaf Santiago. Dus … het is nu dat we het moeten doen!
Enthousiast beginnen we te plannen. Wederom blijkt dat een tripje naar Easter Island een kostelijke bedoening is.
De vlucht is duur, de accommodatie is duur, het ticket voor het nationale park is duur, de supermarkten zijn belachelijk duur, de restaurants zijn onbetaalbaar duur, …
Ik wil het hele plan laten varen, maar Manu bijt zich vast: ‘Ik denk niet dat we nog snel richting Santiago komen. Het is echt wel nu dat we het moeten doen!’
Manu vindt ons zowaar een relatief goedkope vlucht. Ik stort mij op Airbnb en spot een relatief goedkope guesthouse.
Wanneer het eindelijk zover is proppen we onze rugzakken vol met rijst, groenten, kaas, confituur, koffie, thee, koekjes, chocolade en veel meer. We mogen elk 23 kilo meenemen op de vlucht en we maken daar dankbaar gebruik van.
Aangekomen op Easter Island worden we opgewacht aan de luchthaven. Onze chauffeur hangt ons een bloemenkrans rond de nek. Tja, relatief goedkoop is nog steeds niet goedkoop uiteraard.

Wanneer ik de volgende dag voor het eerst de beroemde Moai aanschouw krijg ik tranen in mijn ogen. Bij elke uitstap vergapen we ons aan de rijkdom die Isla Pascua te bieden heeft. We genieten van de waanzinnige natuur, de propere lucht, de rust die ondanks het toerisme overal te vinden is én onze huisbereide maaltijden.

Ik ben zo dankbaar dat we dit nu doen! Easter Island is één van de meeste bijzondere plekken waar ik ooit al ben geweest.

Als je ooit twijfelt of je iets al dan niet moet doen, onthoud dan … dat het verdorie nu is dat je het moet doen!!!