Movimento dell'Mondo

Het einde van onze vakantie nadert. We zijn de laatste week ingegaan. Een moment waarop je je afvraagt: “Waar kunnen we nog naartoe, voor welke activiteiten hebben we nog tijd? Wat is haalbaar en wat zullen we missen?”
Maar ook “wat hebben we tot nu toe allemaal gedaan? Wat waren de hoogtepunten en wat was minder dan verwacht?”

Hetgeen mij het meeste bijblijft heeft heel weinig met Bali/Lombok te maken. Wat ik vooral geweldig vind, is dat we zovele mensen hebben leren kennen. Wat een verschil met de 5 weken die we vorig jaar in Frankrijk rondtrokken. Misschien dat we er toen minder voor open stonden of misschien heeft het wel iets te maken met Westerlingen in het het verre Oosten die elkaar vinden… Maar ook met Soma, een Balinees die in Lombok woont en werkt, hebben we een hele avond doorgebracht.

Wat ik fascinerend vind, is het feit dat je met al die mensen op een paar uur tijd tot de kern komt. Geen nodeloze koetjes en kalfjes, maar gesprekken die er toe doen. Thuis kan het soms een hele tijd duren voordat je jezelf bloot geeft aan iemand. Hier doe je dat in een vinderknip. Ik heb geen idee waarom dat hier zoveel makkelijker gaat.
Dus bedankt Dimas, Anna, Willy, Marion, Casimir, Sofie, Soma, Nico, Anja, Rob, Lara en Ellen. En al die anderen die ik nog zal tegenkomen.
Elk gesprek was zo boeiend, uit elk gesprek heb ik wel iets geleerd.
Dimas die mij vraagt: “Waar geloof jij dan in?” Anna, zo jong en al zo wijs en toch heeft ze er een potje van gemaakt, hoe komt dat toch? Willy en Marion die mij leren dat je je droom niet zomaar mag opgeven. Casimir die mij als fotograaf zijnde wijst op de kleine details die oogverblindend zijn. Soma, die mij doet beseffen dat we als Westerling over ons eigen leven kunnen beschikken, maar dat dat gepaard gaat met een grote verantwoordelijkheid. Nico die alles wat hij ziet en niet kent moet en zal uitproberen. Door Anja ben ik weer gaan nadenken over geld en energie. Gesprekken met Lara over de ‘harde’ danswereld. Ellen die me iets bijbrengt over permacultuur en de Mc Donalds … Geef geen geld aan de Mc Donalds, lieve lezers…. (dat vind ik zelf moeilijk, de hamburgers boeien mij niet, maar een Mc Flurry is mijn zoete zonde)
En natuurlijk Manu, met wie ik al meer dan drie jaar de fijnste gesprekken kan voeren zonder dat we ooit uitgepraat geraken.

Dus als ik, een beetje voorbarig, al een balans opmaak van deze fantastische reis, dan zijn het toch ‘mensen’ die deze vakantie tot een hoogtepunt maken.