Movimento dell'Mondo

Rinjani heeft gewonnen. Ik heb stevig weerwerk geboden, maar ben op ongeveer 200 meter van de top gestrand. Ik kon niet meer, ik was op…

Het begon al met de moeilijke reis naar Senaru en de helse nacht die daarop volgde (lees Boedhisme voor beginners). ’s Ochtends wilde ik weg, ver weg uit dat kl*te dorp. Toen het eindelijk stil werd, kreeg ik weer plek tussen mijn oren voor wat heldere gedachten. We besloten toch enkele miljoenen neer te tellen en te doen waarvoor we gekomen waren: de Rinjani beklimmen!

3 dagen, 2 nachten, 8 groepsleden, 1 gids, 4 dragers en een 3726 meter hoge Rinjani.
Dag 1: 7u stijgen (2000m hoogteverschil)
Dag 2: 2u dalen en 3u stijgen
Dag 3: 3u stijgen (1100m hoogteverschil) en 7u dalen
Dit zijn de objectieve feiten.
De subjectieve waarheid is dat ik letterlijk en figuurlijk door enorme pieken en dalen ben gegaan.

Je leest in de ‘Rough Guide’ het volgende: “Alleen weggelegd voor mensen met een goede conditie”. Ik dacht een goede conditie te hebben, maar blijkbaar heb ik mezelf toch over- of de Rinjani onderschat…

De tocht was zwaar, lange uren alleen maar klimmen. Zweten, door stof ploeteren, zonder een mogelijkheid om je te wassen. ’s Avonds en ’s nachts was het ijskoud. Het matrasje waar je op ligt is die naam niet waardig. Je hebt dus amper slaap, waardoor je niet recupereert.
Naar analogie met de lessen die Manu geeft voor beginnende boeddhisten heb ik ’s nachts ook nog gedacht: “Wat fijn dat sommigen wel goed slapen en dat graag delen met de rest van het kamp door heel luid te snurken.” in plaats van te denken “Ik ga u verstikken met uwen eigen slaapzak.”…

Gelukkig waren er ook vele hoogtepunten.
De vergezichten, fenomenaal!
Het dalen, geweldig! Als de weg het toelaat, dan hou ik ervan om naar beneden te sprinten. Dan heb ik het gevoel dat ik kan vliegen, dat ik de hele wereld aankan.
Genieten in bronnen die warmer zijn dan de baden die ik thuis neem.
Lekker eten en gezellige gesprekken.
In ’t Werhuys, waar we met FEST repeteren hangt de spreuk: “When was the last time you did something for the first time.” Ik kan jullie mededelen dat ik voor het eerst in mijn volwassen leven heb ‘gekakt’ in de open natuur. Terwijl ik mijn billen sta te vegen, kijk ik naar boven en zie een sterrenhemel zoals je hem in België nooit zult tegenkomen. Ik begin luidop te lachen, want de hele situatie heeft iets surreëels… Met een papiertje tussen mijn billen geniet ik van het universum.

Maar na de middag op dag 2 krijgt ik een terugslag, weer klimmen. Mijn benen willen niet mee. Ik sta meermaals met tranen in mijn ogen, zelfs de aankomst in het kamp brengt geen opluchting, ik wil alleen maar liggen. De gedachte dat ik die nacht om 2u moet opstaan om 3u lang het laatste en steilste deel naar de top te beklimmen maakt me heel onrustig. Ik wil niet, maar ‘opgeven’ staat niet in mijn woordenboek…
Gelukkig heb ik een geweldige man die me aanmoedigt en zegt “We doen het samen, als het niet meer gaat, dan stoppen we en kijken we op dat punt naar de zonsopkomst”.
Zo gezegd, zo gedaan. Bij elke stap vooruit, glijd ik een halve stap terug in het losse grind, maar bij elke stap denk ik ‘nog eentje, komaan’. Er zijn momenten dat ik het geloof. Ik zie de top, of tenminste dat denk ik, want na elke bocht, is er weer een andere ’top’. Het lijkt zo dichtbij… Na 2,5u vechten vraag ik mezelf af “wie moet ik iets bewijzen… niemand… toch?” Ik weet dat ik alles gegeven heb. Mijn lichaam geeft het op en ook mijn geest blijkt deze keer niet sterk genoeg. Toch ben ik trots op mezelf, het is de zwaarste fysieke inspanning die ik ooit aangegaan ben. Ook trots dat ik met opgeheven hoofd kan zeggen “ik heb het niet gehaald en dat is ok, iedereen mag het weten”.
Bibberend van de kou kijken Manu en ik naar de wereld die hoog boven de wolken langzaam zichtbaar wordt en het is geweldig, we hebben het samen gedaan en we genieten!