Movimento dell'Mondo

Gelukkig doet den toeter het nog

We vertrekken op roadtrip door drie valleien – Kinnaur, Spiti en Lahaul. De stad Manali is zowel vertrek als eindpunt. Meer dan 1000 km die ons langs de meest afgelegen delen van de Indiase Himalaya’s zal voeren. Een tocht waarvoor we 10 dagen plannen.

Hier zit ik dan, 14 dagen later. We hebben nog een dagtocht te gaan naar Manali. ‘Misschien’ komen we morgen aan. Ik begin alvast te schrijven want ik heb geen idee hoe ik het verhaal van de afgelopen twee weken in één artikel kan vatten. Als ik terugdenk aan deze tocht gaan er tranen op mijn ogen liggen. Van geluk, van blijdschap, van afzien, van vermoeidheid, van …

Ik heb geen idee waar ons hoofd stond toen we dit plan opvatten. Natuurlijk zou het een prachtig en ‘episch’ avontuur worden, maar dat de route de faam van “meest dodelijkste weg ter wereld” toebedeeld krijgt hadden we even genegeerd. Dit in combinatie met mijn ééndaagse motor ervaring en het ontbreken van leren vesten, broeken en handschoenen in onze uitrusting maakt dat we NIET voorbereid waren op dit avontuur.

De route is geliefd bij groepen motorrijders. Cruisend op hun recente bolides volgt er een wagen met reserve onderdelen en een mecanicien die steeds paraat staat. Wij doen het anders. Wij zoeken het hele dorp af naar de goedkoopste huurmotor. Het beste dat we kunnen vinden is een 8 jaar oude Royal Enfield 350 Bullet Electra met kickstarter, de elektrische starter was te duur. Na drie dagen doop ik hem ‘Hannibal’. Ik wens hem de kracht van Hannibal toe om alle bergen te bedwingen die voor ons liggen.

Een naam werd noodzakelijk om te blijven communiceren met ons stalen ros. De motor die stil valt, de batterij die moet vervangen worden, de bekabeling die niet deugd, versnellingen die oververhitten en roken, olie die lekt, 3 platte banden op vijf dagen, …. Dat gaat samen met de nodige ‘oplossingen’. Liftend ga ik in de meest nabij gelegen stad, 30 km verderop, op zoek gaan naar een mecanicien. Een lekke achterband pompen we om de 5 km op om 15 km verder de band te laten herstellen. Of 20 km lang duw ik de motor die alweer uitvalt in een rijdende start om alsnog bij de enige mecanicien van de regio te geraken. Kortom, ik heb wel iets bijgeleerd over motorrijden.

We zitten in niemandsland en de weg terug is waarschijnlijk zwaarder dan verder gaan. Terugkeren noch stoppen is een optie. Ik heb het gevoel dat we niet kunnen rekenen op onze motor en dus vertrekken we elke ochtend met de vraag of wij onze bestemming halen. Als maar vaker start ik mijn zinnen met ‘misschien’. ‘Misschien’ kunnen we straks lunchen; ‘Misschien’ komen we vandaag eens vroeg aan; ‘Misschien’ halen we de eindbestemming, ‘Misschien’ zijn er geen zekerheden in het leven?

Als je iemand maar lang genoeg met tegenslag confronteert gaat die er uiteindelijk aan onderdoor. Al moet je het toch steeds zelf oplossen. Gelukkig kregen wij rond dag 10 onze technische problemen onder de knie en kon het vertrouwen in onze bike terug groeien.

Hannibal was gewoon niet sterk genoeg om twee mensen met bagage over dit soort wegen te voeren. Dat hadden we volledig aan onze eigen gierigheid en onervarenheid te danken. Voor omstaanders heeft het wel prachtige beelden opgeleverd. Tot stilstand komen op een beklimming betekende de eerste dagen dat Ann te voet de berg op moest tot het volgende vlakke stuk waar ik kon starten. Nadien heb ik mijn trottinette-techniek verfijnd om op de moeilijkste stukken met één en later ook twee benen extra pk’s toe te voegen zodat we de top zouden halen. Dit alles gecombineerd met Ann die achteraan geïmproviseerde liedjes zingt om Hannibal en mij extra power toe te wensen.

Twee weken later leven we nog steeds en ik ben van zin om dat nog even zo te houden. Ik durf intussen zonder enige reserve stellen dat ik met de motor kan rijden! Meermaals heb ik gedacht “Nu hebben we het ergste toch gehad!” om voorbij de volgende bocht wederom verrast te worden. Wat nog mee valt zijn wegen met putten, rotsen, modder, zand, gravel, keien ter grootte van een voetbal, rivieren die kruisen of versmelten met de weg, … De echt moeilijke stukken zijn samengestelde uitdagingen. Twintig meter modderstroom waarop je snelheid moet maken om de rotsige beklimming erna te halen. Of gravel op de zanderige bodem van een steile afdaling. Het aantal combinaties is eindeloos. En vlak voor de eindmeet komt er ook nog een hagelstorm op terwijl we onze derde bergpas oversteken.
Weet er iemand weet hoe ik mijn motorrijbewijs in België kan laten regulariseren? Laat het me dan zeker weten.

Natuurlijk is het niet enkel kommer en kwel. Als we eenmaal door de modder zijn geploeterd krijgen we inderdaad een paar van de meest afgelegen en prachtigste stukjes natuur van India te zien. Rivieren die als een deltamonding door het landschap stromen, turkooizen bergmeren, glimmende sneeuwtoppen, gompa’s op eenzame bergtoppen, kleurschakeringen in de lucht zoals ik ze nooit eerder zag, het gevoel om tussen wolken te rijden, … Ook deze lijst is eindeloos. Onze foto’s doen deze taferelen amper eer aan.

Het prachtigste van dit verhaal is dat we het gedaan hebben. Niet alleen vertrouwt Ann me genoeg om in dit soort van onmogelijke avonturen te stappen, zonder mijn navigator en zingende cheerleader waren we nooit aan het einde geraakt.

Welcome in Spiti Valley Water crossing in Spiti Valley Water Crossing in Spiti Valley met Royal Enfield Spiti Valley Royal Enfield motorpech Tempel in Kalpa 2 Tempel in Kalpa 1 The World's Most Treacherous Road in the World Uitzicht in Kalpa 2 Uitzicht in Kalpa 1 Spiti Valley Royal Enfield Manu en Ann Lake in Nako Schapen op de baan onderweg vanop Royal Enfield Reparatie Royal Enfield Versnellingsbak Royal Enfield vol tanken in Reckon Peo Royal Enfield in Kinnaur Onderweg met Royal Enfield in Spiti Valley 2 Onderweg met Royal Enfield in Spiti Valley 1 Manu start Royal Enfield in Kalpa Manu op Kunzum La top Manu met Royal Enfield in Chitkul Manu met Royal Enfield bergop in Nako Manu in Kalpa Manu en Ann bij Chandratal Lake Manu bij Chandratal Lake Lunch in Hurling Lekke band oppompen onderweg naar Tabo Lekke band in Kinnaur met Royal Enfield Landslide in Changdo 1 Landschap Spiti Rivier Landschap Spiti Rivier vanaf Dhankar Landschap Kinnaur Landschap in Dhankar Kinnaur Landslide 2 Kinnaur Landslide 1 Ingezakte brug in Spiti Valley Gompa Ki Spiti Valley 2 Gompa Ki Spiti Valley 1 Gompa Dhankar Gestrande wagen Spiti Valley Festival in Kinnaur De weg in Spiti Valley Chandratal Lake Gebedsvlaggen BRO We Build Best Quality Roads Spiti Valley Ann plast onderweg Ann te voet door water crossing Ann en Manu op Kunzum La top met Royal Enfield Ann Met Royal Enfield onderweg in Spiti Valley Ann en Manu in Spiti Valley Ann in Sangla Ann in Dhankar Ann en Royal Enfield in Kinnaur Ann in Nako met koe Ann bij Chandratal Lake

7 gedachtes aan “Gelukkig doet den toeter het nog

  1. Hilde Van Ingelghem

    Wow! Wat een rollercoaster ! Met trotinette gehalte ,lol ! Knap van jullie en altijd possitief blijven, of heb je af en toe eens goed gevloekt? Jullie blijven de grenzen verleggen, zalig toch ! Keep on doing this ! Onder tussen hebben we al meer van de groep vernomen waar me mee vertrekken in Nepal. Er zijn mensen uit Canada,Australië, Nieuw Zeeland , Europa. Enfin we zien wel . We gaan in Kathmandu eerst nog raften voor we met de groep vertrekken. zal van het weer afhangen. Misschien zien we jullie globetrotters wel, dikke knuffel xx

    1. Ann

      We hebben gevloekt, gehuild en gescholden. Gelukkig hadden we Hannibal om ons op af te reageren en hebben we elkaar niet gebruikt als boksbal. Aan het einde van de rit, kunnen we terugkijken op een super ervaring.

      We zijn intussen in Nepal, vlakbij Bardia National Park in het Westen. Blijkbaar heeft de aardbeving en wat politieke toestanden toch een grote invloed op het toerisme. Wij zijn hier namelijk alleen. De mensen staan te schreeuwen voor toeristen, dus ik denk dat ze jullie met open armen gaan ontvangen. Waar we binnen twee weken gaan zijn, geen idee, maar ‘we keep in touch’. : )

      Ann & Manu

      1. Hilde Van Ingelghem

        Dat hadden we wel gedacht, jullie zijn ondertussen geen “toeristen” meer zekers? 😉 Ik neem aan dat ze u toch ook met open armen hebben ontvangen?

        PS de vervangster van Inne was al gaan lopen voor ze te goed begonnen was, nu een hevig Hollands bieke om die dames in Boom in bedwang te houden , hihi
        Ik tel af om mijn rugzak in te pakken
        indeed We keep in touch. xxx Hilde

  2. Patricia Suykens

    Mijn eigen emoties gaan hier op en neer bij het lezen van jullie verhaal : van aiaiai, naar komaan met die geit (euh liever gezegd Hannibal) tot het wow-effect! Samen zijn jullie een prachtteam die samen de top haalden! Geniet nog lang na van al die overwinningen tijdens de reis naar de top( en het behalen ervan). Nog veel energie voor jullie gewenst.x

    1. Ann

      Hey Patricia,

      Onze emoties tijdens dit hele avontuur waren ook een rollercoaster, maar al bij al zijn we toch blij dat we het avontuur zijn aangegaan.
      Ondertussen doen we nieuwe energie op in Nepal! Een nieuw land betekent nieuwe avonturen. We houden jullie uiteraard op de hoogte.

      Liefs
      Ann & Manu

  3. debbie paulissen

    maar mensenkinderen, wat een verhaal! ik krijg er kiekeboubbelen van! ik ben ook een motard en kan me best voorstellen hoe jullie zich voelden! heerlijk, fantastisch dat jullie dit samen kunnen doen! ieder met zijn eigen kwaliteiten: de ene met zijn voetjes meeduwend, de ander al zingend! heerlijk!!! blijf genieten! jullie zijn uniek! alsook jullie reis en ervaringen! wees voorzichtig en blijf genieten!!!

  4. Viral Florus

    Wat een avontuur moet dat geweest zijn! Ik heb die route al een paar keer op televisie gezien, wat moet het dan in het echt zijn? Hoedje af voor jullie beiden!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *