Movimento dell'Mondo

Ik ben perfectionistisch, veeleisend, kritisch en betweterig. Daarom functioneer ik beter alleen dan in een groep. Manu (die gelijkaardige trekken vertoont) en ik testen aan de hand van de kernkwadranten van Ofman, welke kwaliteiten we nodig hebben om de Yoga Teacher Training tot een goed einde te brengen. Meegaandheid, loslaten, geduld en vertrouwen komen als uitdaging uit de bus.
Gezien de povere kwaliteit van de yoga opleiding worden mijn kwaliteiten meerdere malen op de proef gesteld.

Nu heeft India de neiging om deze eigenschappen constant uit te dagen. Ik slaag er steeds beter in om de proeven te doorstaan die het land en zijn bewoners aan mij opdringen.

Meegaandheid: Dharamsala – Jammu

Er is een rechtstreekse busverbinding tussen Dharamsala en Jammu. Toch wil Manu liever overstappen in Phatankot om een break te hebben tijdens de busreis. Zijn logica begrijp ik niet, maar ik ga mee in zijn gevoel.
Tijdens de urenlange wachttijd in Phatankot vervloek ik Manu meerdere malen binnensmonds. Plots ontstaat er commotie onder de Indiase reizigers. Uiteindelijk krijgen we van een vriendelijk uitziende Sikh te horen dat de bus naar Jammu niet meer via het busstation komt. We moeten per tuktuk naar de bypass een paar kilometer verder. Ik slik mijn “ik heb het u toch gezegd” in en laat me meevoeren door Manu en Harjinder. Tijdens de korte taxirit nodigt Harjinder ons uit om bij hem te overnachten. Manu en ik wisselen een paar aarzelende blikken. We zijn nooit eerder ingegaan op zulke uitnodiging. De vermoeidheid, het late tijdstip en het idee om nog op zoek te moeten naar een guesthouse, maken zijn aanbod heel verleidelijk. Ik sus mezelf met de gedachte dat deze ontmoeting de reden is om geen rechtstreekse bus te hebben genomen.
Eenmaal in Jammu worden we twee dagen lang in de watten gelegd. We slapen in de enige kamer met airco, krijgen uitgebreide maaltijden voorgeschoteld en Harjinder voorziet ons van een duidelijke busroute langs de bezienswaardigheden van zijn stad.
Ik ben ontzettend blij dat ik mee ben gegaan met Manu, Harjinder en de ondoorgrondelijkheid van het universum. De gastvrijheid van deze familie maken mijn verblijf in Jammu onvergetelijk.

Loslaten: Padum – Kargil

Mijn geduld wordt op de proef gesteld, maar het wachten op de bus in Padum wordt beloond. Voor een derde van de prijs van onze luxueuze heenrit, hobbelen we terug richting bewoonde wereld.
Ik zoek de meest comfortabele houding om nog wat te slapen op dit ontiegelijk vroege uur. Geen drie minuten nadat ik mijn draai heb gevonden, schallen recente Bollywood hits door de hele bus. Nog eens drie minuten later krijg ik door dat het volume niet zal dalen, integendeel. De komende dertig minuten voer ik imaginaire gesprekken met de buschauffeur. Met veel bombarie maak ik hem duidelijk dat zulke intrusieve muziek om 4u30 niet de bedoeling kan zijn!
… Dan laat ik los. Dit is zijn bus, hij moet 15u lang wakker blijven om ons veilig op onze bestemming te krijgen.
De laatste twee uur van deze ellenlange rit voel ik een vermoeidheid opkomen die makkelijk frustraties zou kunnen opwekken. Frustraties over de muziek, het slechte wegdek, de krappe zitjes, verveling, honger,… Toch boei ik mij nooit op. Ik zit en staar naar buiten. Ik kijk uit naar de fijne guesthouse die we kennen van ons vorige bezoek aan Kargil.
Wanneer Kargil eindelijk in zicht komt, zie ik mezelf al liggen in het vertrouwde bed. Plots draaien we af en legt de muziekliefhebbende chauffeur onverwacht de motor stil. We komen aan op een ander busstation, ver weg van ‘onze’ guesthouse.
Achteraf sta ik ervan versteld hoe makkelijk ik ons plan loslaat. Ik haal mijn schouders op en snel vinden we een andere plek om als een blok in slaap te vallen.

Geduld: Lamayuru – Alchi

De bus komt tussen 9 en 10. Een paar minuten voor negen voegen we ons bij de verzameling mensen aan het chaikraam, een duidelijk aangegeven halte is er niet. De ervaring heeft ons geleerd dat dit de goede plek is. Terwijl ik met een half oog merk dat Manu wat verder wandelt, haal ik mijn dagboek boven om te schrijven. Schreeuwend komt hij terug gerend “we hebben 20 seconden om in die minivan te zitten”. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar grabbel alles bij elkaar en trek een sprintje. Hij heeft onze eerste lift in India geregeld. Gratis vervoer in comfortabele zitjes, ik voel mij de koning te rijk.
Dat ze ons twee uur later aan de splitsing naar Alchi afzetten en we toch nog vijf kilometer voor de boeg hebben, kan de pret niet deren. Nu we de smaak te pakken hebben zoeken we een schaduwplek en steken onze duim op. Slechts enkele toeristenjeeps passeren, maar zij weigeren hun duurbetaalde luxe te delen met deze twee schooiers.
Hoelang wachten we alvorens te gaan wandelen? Hoeveel geduld moet je hebben als lifter?
Een paar maanden terug zou ik al wandelend gelift hebben om geen tijd te verliezen… maar we hebben alle tijd van de wereld… We behouden geduldig onze positie, want de zon brandt en de weg oogt steil.
Net als we overwegen om op te geven komt er een pick-up aanrijden. Ik voel het, dit is hem. Een paar seconden later klimmen we lening in de achterbak en rijden we glunderend Alchi tegemoet.

Vertrouwen: Leh – Leh

In Leh slaan de verhuurbedrijven je rond de oren met ‘Royal Enfield’, de legendarische motor van Indiase makelij. Het is hier big deal om met de motor de prachtige omgeving van Ladakh te verkennen. Ook wij hebben in India al een paar keer een scooter gehuurd en telkens genoten van de bewegingsvrijheid. Het bergachtige landschap vraagt echter een iets steviger exemplaar. Alleen heeft Manu nog nooit met versnellingen gereden.
We ontmoeten twee Slovenen die ons vertellen over hun tocht naar de Nubravallei. Ook zij hadden voorheen enkel ‘automatisch’ gereden. Hun verhaal geeft ons de moed om er een dagje op uit te trekken met de motor. We vallen achterover van de prijs maar onderhandelen stevig. Eens de prijs is overeengekomen vraagt Manu aan de verhuurders “En hoe werkt dat?”. Ik kan met moeite mijn lach inhouden als ik zie hoe de Indiaers hun verbazing proberen te verstoppen en geduldig beginnen aan een spoedcursus ‘Motorrijden voor Dummies”. Samen kijken we Manu na wanneer hij wankelend vertrekt voor een testrit. Als hij terugkomt, staat de goesting om te gaan cruisen duidelijk op zijn gezicht te lezen. Hij kijkt diep in mijn ogen en vraagt serieus : “Vertrouw je mij?”. Ik voel geen greintje twijfel en knik vol overtuiging ja. ’s Avonds oefent hij nog wat en de volgende dag hebben we een waanzinnige rit naar de kloosters in de omgeving van Leh.

Ondertussen zijn we in Manali en bereiden we ons met het volste vertrouwen voor op een tiendaagse motorrondrit door Kinnaur en Spiti Valley.