Het boek ‘The Artist’s Way’ van Julia Cameron heb ik opgepikt (lees gepikt) in een guesthouse in december. Ik zeul het al een halfjaar mee in mijn overvolle rugzak. In Dharamsala vind ik eindelijk tijd en zin om er in te bladeren.
In het begin lees ik dit ‘zelfhulpboek voor geblokkeerde artiesten’ vanop een afstand. Ik gniffel om de karikaturale situaties en personages die de schrijfster aanhaalt om geblokkeerde artiesten te duiden. Mezelf erin herkennen doe ik uiteraard niet.
‘Ann Willemsen, een geblokkeerde artieste, laat me niet lachen …’
Tijdens de vele meditatiesessies in onze yoga opleiding krijg ik het ene na het andere idee. Mijn innerlijke creatieve bron stroomt onophoudelijk. Toch blijf ik geïntrigeerd lezen.
Bij hoofdstuk 7 “Een gevoel van verbinding terugvinden” kom ik tot het pijnlijke besef dat de alinea over perfectie mij heel bekend voorkomt. Bij alles wat ik onderneem streef ik perfectie na. De perfecte flyer voor de perfecte voorstelling in de perfecte setting met de perfecte afterparty… Doodmoe word ik van mezelf. Alles wil ik tot in de puntjes uitwerken, elk detail moet kloppen, om vervolgens met lede ogen toe te zien dat alles anders loopt dan verwacht en/of het publiek mijn toewijding niet opmerkt. Een teleurstelling maskeer ik met “volgende keer (nog) beter”.
Julia leert mij dat perfectionisme een weigering is om jezelf voorwaarts te laten gaan. Door mezelf te verliezen in details, ga ik risico’s en de pijn die ermee gepaard kan gaan uit de weg.
Ik hoef niet ver te graven of er komen herinneringen boven die duidelijk het mechanisme van blokkerend perfectionisme illustreren. Zoals zeer recent:
Manu en ik fantaseren al langer over een theaterworkshop in India. We stellen het steeds uit omdat het zoveel werk lijkt. Een perfecte marketingstrategie lanceren om de perfecte mensen te lokken naar de perfecte workshop in een perfecte werkruimte…
Toevallig komen we voorbij OneNest Xperience Center, een guesthouse met verschillende geschikte werkruimtes. Ezik, de eigenaar is helemaal te vinden voor ons concept in zijn ‘huis’.
We gaan ervoor! We ontwerpen de perfecte affiche, maar reeds tijdens het ophangen ervan komen de eerste twijfels. Is het lettertype groot genoeg, is de omschrijving niet te vaag, is er interesse voor theater in dit yogalandschap, …?
Tien minuten voor aanvang van de eerste workshop zijn er amper twee deelnemers. Ik heb klamme handen, een zeurende hoofdpijn en een trillerig lichaam. Ik wacht bang af of er meer mensen komen opdagen. Bang voor weer een teleurstelling, bang dat het weer niet goed genoeg is, … Eindelijk durf ik toe te geven dat ik een geblokkeerd artiest ben. Ik heb meer dan genoeg creatieve ideeën, maar het verleden heeft een verlammend effect op de uitvoering ervan.
‘Wie niets doet, kan niets verkeerd doen.’
Tien minuten later zijn we nog altijd maar met z’n zessen. Maar goed, this is India… Nog eens 10 minuten later staan er 11 mensen op de vloer en ben ik de koning te rijk. Ik voel dankbaarheid en opluchting. Ik kan weer vrijuit ademen. Wat een succes!
De volgende dag krijgen Manu en ik woorden omdat we allebei het perfecte vervolg op de workshop willen voorbereiden. Blijkbaar liggen onze ideeën wat uit elkaar. Gelukkig geraken we eruit, maar waar blijven de mensen? De tweede dag komen er slechts vier deelnemers opdagen. We zijn genoodzaakt om onze perfecte voorbereiding overboord te gooien en improviseren een nieuw plan.
We zijn blij met ons werk. Toch hebben we beiden barstende hoofdpijn na afloop. Onze drang naar perfectionisme nekt ons letterlijk.
The Artist’s Way suggereert dat ik mijn gevoel van verbinding met het universum terug in ere moet stellen. Als ik iets vraag, zal het universum mijn droom ondersteunen. Ik moet meer vertrouwen hebben. Ik moet een slechte artiest durven zijn. Elk risico is de moeite, ongeacht het resultaat.
‘Allow things to happen, instead of making them happen.’
Wanneer Manu en ik nabespreken (uiteraard doen wij een uitgebreide debriefing), concludeer ik dat het jammer is dat we zolang gewacht hebben. We leren meer door te doen, niet door het perfect te willen doen.
Intussen begin ik te geloven in mijn verbinding met het universum.
Ik vroeg al langer een ruimte om aan een nieuwe voorstelling te werken. Bij OneNest vinden we zowel onderdak, een keuken als een repetitiezaal tegen een belachelijk lage prijs. 9 repetities lang geven Manu en ik onze creativiteit alle ruimte.
Ik wou graag yogalessen geven, maar liet het plan varen. Ik had geen zin om het hele gehucht wederom vol affiches te hangen. Plots wandelen enkele meiden OneNest binnen met de vraag of er yoga is. De volgende dag starten onze eerste lessen. De meisjes zijn een geweldig promoteam en dagelijks dienen nieuwe leerlingen zich aan.
En dan de kers op de taart: één van onze deelnemers wil graag privé dansles volgen. Even twijfel ik, want ik had mezelf wat rust beloofd. Uiteindelijk blijkt Ola één van mijn meest gemotiveerde leerlingen ooit.
Onze dagen in OneNest staan bol van de creativiteit. De blokkade is (voorlopig) opgeheven.
Bedankt Universum!
ik heb hier ook zoiets in huis met drang naar perfectie,ocharme Manu
Ook ik herken mezelf hierin! Jullie zijn een inspiratie, echt!
wat herken ik dit verhaal absoluut NIET!!! 🙂 en wat ben ik fier op jullie!! 🙂 keep up the good work!!!xxx