Al van kinds af aan vind ik lezen geweldig. Het voelt fantastisch om mij voor onbepaalde tijd terug te trekken in werelden waarin alles mogelijk is.
Ik herinner mij een inzameling voor het goede doel in de lagere school. In 1 maand tijd moest je zoveel mogelijk boeken lezen en je door vrienden en familie voor een bedrag per boek laten sponsoren. In die tijd was de Franck Craeybeckxlaan nog een bloeiende winkelstraat en ik ging rond bij alle collega-winkeliers van ons mama. Aan het einde van de maand had ik 40 boeken gelezen. Resultaat? De juf kwaad, want die geloofde er niks van en ons mam kwaad want haar collega’s wilden natuurlijk wel een klein bedrag geven aan ‘de dochter van Linda’, maar met 40 boeken was dat bedrag nogal opgelopen. Ik kan in elk geval, meer dan 20 jaar na datum, met mijn hand op mijn hart zweren, dat ik elke komma en elk punt van die 40 boeken heb gelezen.
Nu zit ik hier in de woestijn, zonder stromend water, zonder elektriciteit en ik ben van plan om te blijven tot ik ‘The Alchemist’ heb uitgelezen. Dit boek van Paulo Coelho heb ik te leen gekregen van goedlachse Nick uit Italië, die we hier in Karni Kingdom hebben ontmoet.
Het boek staat al een eeuwigheid op mijn verlanglijst, maar enige tijd geleden heb ik besloten om zo weinig mogelijk ‘nieuw’ te kopen (wat me trouwens niet altijd lukt). Ik heb elke tweedehands boekenmarkt afgestruind, zonder resultaat. Permeke (de bib in Antwerpen) heeft deze titel raar maar waar niet in zijn bezit. In India keek ik reikhalzend uit naar de boekenkast/plank die ze in elke guesthouse hebben om te kunnen ruilen, maar niets. Nu ‘in the middle of nowhere’ heb ik de alchemist eindelijk gevonden.
Drie dagen later.
Ik ben klaar om terug naar de bewoonde wereld te gaan. Het boek is uit.
Santiago heeft ‘zijn’ alchemist gevonden in de woestijn, zoals ik de mijne.
Santiago en ik jagen, elk op onze eigen manier, onze droom na. Hij heeft zijn droom verwezenlijkt, ik …
Er zijn vele lessen te trekken uit dit boek. Wat ik meeneem, is het concept ‘beginners luck’ en ook dat hoe dichter je bij de verwezenlijking van je droom komt, hoe meer je op de proef wordt gesteld.
Tijdens ‘Reflectie‘ heb ik dat gevoeld. In het begin liep alles op rolletjes: subsidie, ondersteuning van ’t Werkhuys, vruchtbare repetities,… Naar het einde toe kwamen de uitdagingen. Tony die wegviel, lage publieksopkomst in Amsterdam, de Amsterdamse subsidie die onzeker werd, … Het boek zegt dat mensen op zulke momenten opgeven. Net als ze er bijna zijn, gooien ze de handdoek in de ring. Ik herken mezelf daar wel in. Als iets te moeilijk wordt, laat ik mijn hoofd hangen of ga ik weg. Ik hoop in de toekomst andere keuzes te maken.
Als kind ontdekte ik in boeken nieuwe werelden, als volwassene ontdek ik mezelf.
Ik kan besluiten dat ‘lezen’ vooralsnog op mijn geweldige lijst blijft staan want ik vind het een heel waardevolle activiteit om mijn dagen mee te vullen. (Zie “Eenvoudig leven“).
Ann als je nog wat boeken van Paulo Coelho wil lezen, laat dan maar iets weten. Het is namelijk een van mijn favoriete schrijvers. Ik hou van schrijvers die je even uit je comfort zone nemen en je laten reflecteren over jezelf en de anderen rond jou. Blijven lezen? Ik doe zeker mee.