Onze laatste dagen in de deelstaat Rajasthan brengen we door in Udaipur. De reisgids omschrijft Udaipur als de meest romantische stad van India. En inderdaad, het is de perfecte plek voor een huwelijksaanzoek… Alleen wachten we allebei tot de andere door de knieën gaat : )
Eergisteren gingen we naar een dansvoorstelling. Het is sinds Amsterdam Fringe geleden dat we een voorstelling hebben gezien. Dus deze kans grijpen we met beide handen.
We zitten op matjes in openlucht en wachten tot de voorstelling (uiteraard te laat) begint. De muzikanten nemen plaats en één man begint te zingen… Nu ja, er komt geluid uit zijn keel. Na deze intro stapt de presentator ‘het podium’ op. Hij draagt een mooie overmantel met daaronder een pyjamabroek en sokken in sleffers. De danseressen in kleurrijke outfits doen hun intrede. Het is een beetje aandoenlijk. De jonge meisjes lijken heel zenuwachtig en één oudere vrouw ziet eruit alsof ze dit al eeuwen doet en liever doodvalt dan nog een keer haar kunstje te moeten opvoeren.
Maar dan begint er een ‘zitdans’. De dames hebben op verschillende plekken koperen cimbaaltjes op hun lichaam, waarmee ze al dansend muziek maken. Ik doe het hen niet na. Tussendoor krijgen we over de verschillende acts uitleg in ‘Apu-Engels’ van de enthousiaste presentator. Deze dansen zijn Rajasthaans erfgoed. Ze worden reeds honderden jaren opgevoerd. Vroeger in de forten en paleizen voor de Rajput en zijn hofhouding. Nu voor de toeristen. Udaipur is een voorvechter om deze cultuur te behouden en daar ben ik dankbaar voor. We genieten verder van een poppenspeler die met humor zijn poppen hanteert. Het letterlijke hoogtepunt van de avond is een oudere dame die met een tiental potten op haar hoofd vol trots over de bühne paradeert.
Net als in Bali is muziek, dans en theater in India geen vorm van expressie. De kunsten moeten minutieus worden uitgevoerd zoals dat altijd al gedaan werd. Het doel is entertainment. Er is geen plaats voor persoonlijke interpretatie. Alleen reproduceren, niet experimenteren of evolueren.
Zelf ben ik meer en meer in de richting van persoonlijke expressie geëvolueerd. Lange tijd heb ik exact uitgevoerd wat een choreograaf van mij verlangde én hebben mijn leerlingen exact uitgevoerd wat ik van hen verlangde.
Het was zo’n leerrijke ervaring om vorig jaar de cursus ‘danstheater’ te geven. Niet één persoon die vooraan staat en pasjes uit zijn mouw schudt, maar samen nieuwe manieren van bewegen ontdekken.
Ik heb ontzettend genoten van de voorstelling in Udaipur, maar zelf wil ik niet meer dansen voor de techniek en de vorm. Dansen en bewegen als ontdekkingstocht des te meer.
Verschillende mensen hebben mij aangeraden om mijn lijst van 26 items die ik belangrijk vind samen te vatten. Verschillende activiteiten onder één noemer te verzamelen. Dansen an sich staat niet in mijn top 5. Wat ik belangrijk vind, komt meer overeen met bewegen, creëren, improviseren, vrije expressie, … Ik moet alleen nog eens even kijken hoe ik dat ga benoemen…
vind het leuk dat je het dansen niet verwaarloosd aan het andere eind van de wereld