Movimento dell'Mondo

Ik ben het kots-beu!

Ik haat ziek zijn! Ziek zijn is nooit fijn, maar ziek zijn ‘on the road’ is echt hels.
In mijn ziekenbed mengen verlangens zich met koortsdromen. Ik ben terug thuis in ons appartement waar ik mij kan nestelen in warme schone dekens op onze comfortabele zetel. Waar ik urenlang ongestoord kan overgeven en schijten op één van onze twee toiletten, zonder Manu op te houden van zijn dagelijkse behoefte. Waar ik zacht, drielagig toiletpapier heb met een vleugje aloe vera. Waar een ijskast met gezonde voeding en een overvolle medicijnkast binnen handbereik zijn. Een huis waar ik thuis ben als ik mij slecht voel.

Nu is de wereld mijn huis, maar vandaag voel ik mij er niet thuis.

Getoeter van taxi’s, geklop van bouwwerken, geroep van Indiaërs en geblaf van honden weerhouden mij van een herstellende slaap. De hele dag kronkel en draai ik op zoek naar een comfortabele houding in ons oncomfortabel bed. Het enige lichtpunt is de televisie. Ik kijk bijna een hele dag lang Amerikaanse blockbusters. Als om het halfuur de elektriciteit uitvalt (this is India) zoek ik een andere afleiding. Drie keer per dag moet ik mezelf enigszins toonbaar maken en gaan we op zoek naar voedsel dat mijn lichaam niet onmiddellijk afstoot. Met lede ogen zie ik hoe Manu het merendeel van mijn soep binnen lepelt. Twee seconden later ben ik overgeleverd aan het hurktoilet van het restaurant. Ik kan alleen maar hopen dat deze keer mijn sandalen en broek ongeschonden uit de strijd komen.

Het kan erger. Een paar weken terug had ik tijdens een ellenlange treinreis gelijkaardige symptomen. 25 uur lang zocht mijn lichaamsvocht langs alle mogelijke gaten een uitweg. Mijn enige toevluchtsoord was een hurktoilet dat ik moest delen met 100 andere passagiers.
Als we dan met zijn allen deze reis overleefd hebben, zijn we er nog niet. De rugzak weegt door op mijn pijnlijke rug. De opdringerige tuktukchauffeurs krijgen het zwaar te verduren als ze mij lastig vallen tijdens een buikkramp. We staan nog maar aan het begin van onze queeste naar een fijne guesthouse of ik moet mijn sluitspier alweer krampachtig aanspannen. Na een aantal schamele en beschimmelde plekken stap ik een potentiële kamer binnen en voel ik me warempel thuis.

Ik mag mezelf gelukkig prijzen. Ik heb iemand die voor me klaarstaat tijdens deze moeilijke momenten. Ik heb veel respect voor solo reizigers die deze dagen alleen overleven.
Ik ben mijn man zo dankbaar. Hij staat aan mijn zijde met een nat washandje, terwijl ik de ziel uit mijn lijf kots. Hij legt de restaurant eigenaar geduldig uit dat hij het glas zal terugbrengen nadat zijn vrouw zich heeft opgewarmd aan een kopje thee. Hij gaat op zoek naar de dichtstbijzijnde apotheek en verdraagt alle kleuren en geuren die ik verspreid. Hij wrijft zachtjes over mijn rug als al mijn spieren samenkrampen. Daar, in zijn handen, ben ik thuis.

Wat mijn man niet doet, is foto’s maken terwijl ik ziek ben. Er zijn dus geen beelden voorhanden om dit ‘zieke’ verhaal te staven. Gelukkig hebben we vele ‘gezonde’ foto’s van ons thuisgevoel in Dharamsala.
DSCN0602 DSCN0599 DSCN0593 DSCN0586 DSCN0565 DSCN0554 DSCN0548 DSCN0535 DSCN0534 DSCN0532 DSCN0518 DSCN0368 DSCN0365 DSCN0355 DSCN0346 DSCN0342 DSCN0323 DSCN0312 DSCN0249 DSCN0301 DSCN0288 DSCN0277 DSCN0262 DSCN0244 DSCN0238

11 gedachtes aan “Ik ben het kots-beu!

  1. Ansie

    Annekepanneke! Dat klinkt niet zo leuk… hopelijk voel je je al wat beter? Zalig wat jullie daar allemaal doen! Behalve het kaka en overgeven stuk 🙂 xx

  2. Patricia Suykens

    Oei….. dat “klinkt” (leest) niet goed! Wat wel goed klinkt is dat jullie bij elkaar kunnen thuis komen, je geborgen en veilig weet! Veel beterschap! x

  3. Katleen Mees

    Hey Ann, veel beterschap!! hopelijk snel terug up&running om verder te kunnen genieten!!
    enne Manu…way to go! 🙂
    veel beterschap nog!
    xxx

  4. Hilde Van Ingelghem

    Aiaia ni goed hé. Ik ken niemand dat India heeft doorstaan zonder een paar dagen op de pot te zitten of liever hangen boven….Toch moedig van je. En vooral Manu zo lief voor jou. Hopelijk is hij niet de volgende maar dan is het aan u hé .-).

  5. Erika

    Heel mooi te lezen hoe jullie op elkaar kunnen rekenen. “Thuis” is waar je je geborgen/gesteund voelt. 20punten bij voor Manu en een bank vooruit. Dit lezen maakt ons Missy tevree. Veel beterschap Ann xxxxx

  6. Vanessa

    Misschien gaat het ondertussen al beter en anders heel veel beterschap!! Ik zal eraan denken de volgende keer dat ik rustig op mijn proper WC’tje zit ?
    Hou jullie kloek ? xxx

  7. Jessy

    hey schatjes, ik moet er bijna van huilen van dit verhaal…ik moet dringend al jullie andere verhalen es lezen… nu er wat ruimte in mn hoofd vrij aan het geraken is..;-) .leuke foto’s voor de rest, fantastisch wat jullie doen, ja met alle ups en downs, ik hoop dat de ups snel weer arriveren, en geniet nog van al het moois dat deze reis jullie te bieden heeft en wat jullie de reis te bieden hebben!!! liefs, Jes,xxx

  8. Marianne Jansegers

    Veel beterschap lieve Ann! Ik hoop dat het snel ophoudt zodat je terug kan genieten van jullie fantastisch avontuur! Manu, super lief dat je zo voor je vrouwtje zorgt! Zalig op de te lezen!
    Lieve knuf
    Marianne x
    Ps. Er brandt hier een kaarsje voor je Ann

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *