Movimento dell'Mondo

Ik haat ziek zijn! Ziek zijn is nooit fijn, maar ziek zijn ‘on the road’ is echt hels.
In mijn ziekenbed mengen verlangens zich met koortsdromen. Ik ben terug thuis in ons appartement waar ik mij kan nestelen in warme schone dekens op onze comfortabele zetel. Waar ik urenlang ongestoord kan overgeven en schijten op één van onze twee toiletten, zonder Manu op te houden van zijn dagelijkse behoefte. Waar ik zacht, drielagig toiletpapier heb met een vleugje aloe vera. Waar een ijskast met gezonde voeding en een overvolle medicijnkast binnen handbereik zijn. Een huis waar ik thuis ben als ik mij slecht voel.

Nu is de wereld mijn huis, maar vandaag voel ik mij er niet thuis.

Getoeter van taxi’s, geklop van bouwwerken, geroep van Indiaërs en geblaf van honden weerhouden mij van een herstellende slaap. De hele dag kronkel en draai ik op zoek naar een comfortabele houding in ons oncomfortabel bed. Het enige lichtpunt is de televisie. Ik kijk bijna een hele dag lang Amerikaanse blockbusters. Als om het halfuur de elektriciteit uitvalt (this is India) zoek ik een andere afleiding. Drie keer per dag moet ik mezelf enigszins toonbaar maken en gaan we op zoek naar voedsel dat mijn lichaam niet onmiddellijk afstoot. Met lede ogen zie ik hoe Manu het merendeel van mijn soep binnen lepelt. Twee seconden later ben ik overgeleverd aan het hurktoilet van het restaurant. Ik kan alleen maar hopen dat deze keer mijn sandalen en broek ongeschonden uit de strijd komen.

Het kan erger. Een paar weken terug had ik tijdens een ellenlange treinreis gelijkaardige symptomen. 25 uur lang zocht mijn lichaamsvocht langs alle mogelijke gaten een uitweg. Mijn enige toevluchtsoord was een hurktoilet dat ik moest delen met 100 andere passagiers.
Als we dan met zijn allen deze reis overleefd hebben, zijn we er nog niet. De rugzak weegt door op mijn pijnlijke rug. De opdringerige tuktukchauffeurs krijgen het zwaar te verduren als ze mij lastig vallen tijdens een buikkramp. We staan nog maar aan het begin van onze queeste naar een fijne guesthouse of ik moet mijn sluitspier alweer krampachtig aanspannen. Na een aantal schamele en beschimmelde plekken stap ik een potentiële kamer binnen en voel ik me warempel thuis.

Ik mag mezelf gelukkig prijzen. Ik heb iemand die voor me klaarstaat tijdens deze moeilijke momenten. Ik heb veel respect voor solo reizigers die deze dagen alleen overleven.
Ik ben mijn man zo dankbaar. Hij staat aan mijn zijde met een nat washandje, terwijl ik de ziel uit mijn lijf kots. Hij legt de restaurant eigenaar geduldig uit dat hij het glas zal terugbrengen nadat zijn vrouw zich heeft opgewarmd aan een kopje thee. Hij gaat op zoek naar de dichtstbijzijnde apotheek en verdraagt alle kleuren en geuren die ik verspreid. Hij wrijft zachtjes over mijn rug als al mijn spieren samenkrampen. Daar, in zijn handen, ben ik thuis.

Wat mijn man niet doet, is foto’s maken terwijl ik ziek ben. Er zijn dus geen beelden voorhanden om dit ‘zieke’ verhaal te staven. Gelukkig hebben we vele ‘gezonde’ foto’s van ons thuisgevoel in Dharamsala.