Movimento dell'Mondo

Ik reis om me te confronteren. Om te zien en te voelen, hoe ‘anders’ andere culturen hun leven beleven en te merken hoe bevreemdend dat soms voelt.
Ik wil mezelf nog meer in vraag stellen. Mijn denkkaders ontdekken, wat ik in mijn leven ‘standaard’ ben gaan vinden.

Zo kreeg ik het idee om iets te schrijven rond ‘Indian Ways’. Hoe ervaar ik de Indiase cultuur ‘anders’ dan de onze?
Ik vind het moeilijk om een eindpunt aan mijn lijst te bouwen. Niet verwonderlijk voor een land met de grootte van een continent en meer dan 1,4 miljard inwoners.
Indiaër vertellen zelf graag hoe fier ze zijn op hun land. Dat als je 50 km reist de taal verandert, het eten, de geuren en de kleuren transformeren, … Ik kan hen geen ongelijk geven!

Om te beginnen staat er één ding op mijn lijst dat extreem uitdagend voor me blijft: ‘Indiase verkopers’.

Ik zie mezelf als iemand die zich verdraagzaam opstelt. Maar in dit geval fantaseer ik soms hoe ik de aangeprezen waren langs één lichaamsholte laat verdwijnen om ze langs een andere weer tevoorschijn te toveren…
Laten we eens kijken hoe dat komt. Stel, je loopt langs een winkelstraat en hoort een vriendelijke man zeggen: “Hellow”, gevolgd door:

“Wanna see my shop?”
“No thank you”
“I have cigarettes, cold drinks, chocolate, …”
“No thank you”
“Come have look …”
“No thank you”

Een variant is:

“Wanna see my shop?”
“No thank you”
“Need bag?”
“No thank you”
“Cheap price!”
“No thank you”
“Only 100 Roepies”
“No thank you”
“What do you need?”
…

Tussendoor stappen ze uit hun winkeltje en komen strategisch op je wandelroute staan zodat je niet anders kan dan hen aandacht geven.

We doen er nog een variant bij:
Iets in de etalage trekt mijn aandacht. Onmiddellijk springt er een enthousiaste man recht die me half bij de elleboog mee begeleid naar de ingang met de gekende woorden
“Come see my shop, … Very nice …”
Waardoor mijn aandacht weg is van wat me in de eerste plaats interesseerde en al gauw de logische woorden volgen …
“No thank you!”

Of een Taxi-variant:

“Taxi?”
“No thank you”
“Wanna go to market?”
“No thank you”
“Go to Mapsa, Arambol, Ajunta, …”
“No thank you”
“Maybe tomorrow?”
“No thank you”
“I can do city tour”
“No thank you”

Waar ligt nu mijn probleem?
Om te beginnen, ik hoef geen opsomming te horen van wat je allemaal verkoopt, dat kan ik zien. Net zo min heb ik interesse om een lijst te horen met alle plekken op de wereld waar ik met de taxi naartoe kan. Zeker niet als ik héél zeker ben dat ik geen taxi nodig heb. Dat iets goedkoop is is waarschijnlijk het slechtste verkoopargument ooit. Je negeert niet alleen mijn hele bodylanguage elke keer ik je eerlijk antwoord dat ik geen interesse heb, je negeert heel de wereld rondom je. Bewust of onbewust, je had kunnen merken dat ik bij je buurman, die het zelfde winkeltje uitbaat als jij, een vijftal keer repliceerde met “No thank you”. Waarom zou ik bij jou wel binnen willen? Omdat alles “Cheap price!” is?
Waarom roep je me een prijs toe zonder te weten wat ik wil, terwijl ik niets wil? Waarom denk je dat ik jouw djembe wel zal kopen terwijl ik op de markt al zeven mannen heb moeten afschepen met hetzelfde modelletje voor ik nota bene bij jou kon geraken? …

Nu lijkt de oplossing voor de hand te liggen, zover ben ik ook al.
‘Je kan ze toch gewoon negeren in plaats van er elke keer op in te gaan?’
Daar knelt het schoentje, want dat blijkt heel moeilijk voor me. En aangezien ik niet naar het andere eind van de wereld afgereist ben om dan niets over mezelf te willen leren blijft het me bezig houden.

Elk van de situaties triggert nogal wat patronen in me.
Om te beginnen ben ik zowaar geïnteresseerd in de hele wereld rondom me. Van zodra iets beweegt draait mijn hoofd er in een reflex naartoe. Daar wil ik weinig aan veranderen. En aangezien mijn hoofd blijk geeft van interesse kan ik bijna niet anders dan ook een antwoord te geven. Meestal de gekende woorden “No thank you”.
Daar komt mijn tweede trigger binnengeslopen: mensen die niet luisteren, geen interesse hebben voor hun omgeving, meer praten dan oor te hebben voor antwoorden, … Het wekt een mateloze irritatie bij me op. Ik ben ze van jongs af aan al zo vaak tegen gekomen in mijn leven.

Nog een andere: ik snap mensen graag. Het helpt me om anderen te aanvaarden. Dus begin ik me af te vragen ‘Waarom?’ Ik kan niet begrijpen dat je niet iets zoekt om jouw winkeltje anders te maken dan dat van je buur. Dat je niet eens op zoek gaat naar een nieuwe techniek om mensen in je winkel of taxi te krijgen. Ik snap dat het niet makkelijk is. Zeker niet als je verloren dreigt te lopen tussen die 1,4 miljard die allen aandacht willen. Maar probeer toch eens iets innovatiever dan roepen of voor iemands voeten lopen.

Ik kan me afvragen of dit zo anders is dan bij ons. Of verkopers niet vaker een tikkeltje ‘agressief gedrag’ vertonen.
Het doet me denken aan de opleidingen die ik geef. Verkopers moeten leren op zoek te gaan naar de echte behoeften van hun klanten en dan blijkt luisteren telkens de valkuil.
Wie ben ik trouwens om te insinueren dat ik er zo perfect in ben …

En dus kan ik niet anders dan te leren aanvaarden. Dat er mensen zijn die agressief gedrag als verkoopstechniek gebruiken, dat sommigen geen enkele interesse hebben om iets te veranderen aan hun situatie, zich niet afvragen hoe het beter kan, …
Het lukt me beter en beter. Om mijn frustratie voorbij te gaan en er opnieuw met een glimlach naar te kijken. Om opnieuw met een open en eerlijke blik die vriendelijke ‘Hellow’ te beantwoorden met een glimlach en de gezegende woorden “No thank you … en oprecht bedankt voor het aanbod!”

PS: Ik heb altijd nog de optie om wel op iedereen in te gaan en alles wat men me aanbied te kopen. Als ‘aanvaarding’ niet lukt probeer ik die optie misschien.