Movimento dell'Mondo

Nederland, 2011:

“Ik word eindelijk wakker.
Waar ben ik? …
In de mond van de Hel.
Hoe ben ik hier in godsnaam terechtgekomen?
Ik heb me laten verleiden, me laten verblinden en zo ben ik mijn weg kwijt geraakt.
Er zit een strop rond mijn hals. Bakstenen drukken zwaar op mijn borst. Toekomstige kinderstemmen fluisteren luid in mijn oor. Koffiekletsen met ouwe hoeren zetten me vast in dit houten blok.
Ik krijg geen adem. Ik moet weg uit deze hel, die niet de mijne is. Ik zet het op een lopen. De mond haalt me in en sust wederom. Nee, niet naar luisteren.
Ik pak wat ik pakken kan en rijdt met Thelma en Louise mijn toekomst tegemoet. Ik raak alles wat op mijn weg komt en dan… Lucht.” 

Ik ben alvast aan het oefenen voor mijn literaire thriller. Zoals vele schrijvers vind ook ik inspiratie in mijn eigen leven. Ongeveer vier jaar geleden zat ik op het verkeerde spoor en het was niet makkelijk om daarvan af te geraken. Mijn ratio en hart zeiden tegenstrijdige dingen. Gelukkig heb ik goed geluisterd en zit ik op dit eigenste moment op het juiste spoor van Goa naar Kerala.

Wat ik zoveel jaar geleden uit het oog was verloren, was mijn passie voor reizen. Huisje, boompje, beestje waren in mijn leven geslopen.
Daar moest verandering in komen, dus mijn huidige lief werd aan een strenge selectieprocedure onderworpen. Toen ik hem vroeg naar zijn dromen, was zijn antwoord:

Ik wil de wereld zien.
Ik wil iets maken om aan de wereld te laten zien.
Ik wil mezelf aan de wereld laten zien.

Al na de eerste zin was ik verkocht.

We hebben snel daad bij woord gevoegd. Citytrips in binnen en buitenland, mijn eerste tentvakantie in Kroatië, rondtrekken op Bali… en nu deze wereldreis.

Een collega-acteur zei ooit: “Ik vind het makkelijker om te vertrekken, dan om ergens te blijven.” Toen vond ik dat moeilijk te vatten. Na mijn leven in Helmond, had ik weer vanalles opgebouwd in Antwerpen. Alles werderom achterlaten en vertrekken leek onmogelijk. Nu we dat toch gedaan hebben, begrijp ik mijn collega veel beter. Het leven ‘on the road’ is echt makkelijk. Intens genieten van elke plek en elke ontmoeting, om na een paar dagen weer te vertrekken naar andere plekken en ontmoetingen. Onderweg zijn er geen verplichtingen, geen druk-druk-druk. Tijd is ruimte geworden.
Tuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn, maar de meeste problemen/uitdagingen zijn zo trivaal, dat ze enkel dienen als leuke anekdote op de blog.

Vele mensen omschreven ons vertrek voor onbepaalde tijd als moedig. Sommigen gaven zelfs toe een beetje jaloers te zijn. En het klopt, je hebt moed nodig om je hart te volgen. In eerste instantie staat de daver op je lijf, maar daarna wordt alles makkelijker en beleef je geweldige avonturen.

De ene dag wiebel je omhoog in een kabelbaan.
De andere dag spoor je in een miniatuurtrein.
De ene dag heb je het koud in de bergen.
De andere dag word je verwarmd door de woestijn.
De ene dag cruise je op een scooter langs de kust.
De andere dag fiets je in een natuurreservaat.
De ene dag zit je op een paard.
De andere dag zit je op een lama.
De ene dag bewonder je in stilte een prachtige kerk.
De andere dag wordt je meegezogen in de drukte van een tempelviering.
De ene dag proef je nieuwe lekkernijen.
De andere dag ga je stiekem naar de Mc Donalds.
De ene dag beklim je een hoge berg.
De andere dag relax je in een prachtige baai.
De ene dag geniet je van een wijnproeverij.
De andere dag van lauw bier op het strand.
De ene dag sta je versteld van een wereldwonder.
De andere dag van de wondere wereld.

Reizen staat duidelijk bovenaan genoteerd in mijn top 5 van dingen die ik belangrijk vind in mijn leven.

We gaan nog niet naar huis, bijlange nie, bijlange nie,….