Onze eerste dag in Maleisië: Medhi duwt ons zijn huissleutels in de hand met de mededeling ‘you are home’. Hij kent ons net drie minuten. Enkele dagen later nemen we afscheid met de woorden ‘you are family now’.
Hetzelfde scenario herhaalt zich bij Sacha. We wandelen binnen en buiten wanneer we willen. Als hij werkt, zijn we alleen in zijn appartement. In het weekend gaan we samen op uitstap naar Crab Island. Als we de sleutel terug geven, horen we ‘welcome anytime’.
Na slechts 1 gesprek vertrouwt Aly ons voldoende om haar hele hebben en houden, inclusief kat en hamster, achter te laten in onze handen.
In Singapore gaan we couchsurfen bij Shian. Shian reist op dit moment in Europa. Per mail verzekert hij ons dat we meer dan welkom zijn bij zijn ouders. We worden in gebrekkig engels maar met open armen ontvangen.
Telkens opnieuw ben ik stomverbaasd over het vertrouwen dat mensen in ons hebben. Sleutels worden zonder verpinken afgegeven. Alarmcodes met gemak vrijgegeven. Overal worden we aangemaand om ons thuis te voelen.
Toen ik nog in Antwerpen woonde, kwam het geen moment bij mij op om mensen te hosten. Volstrekt vreemden in mijn huis, ik moet er niet aan denken. Enkel familie en vrienden laat ik toe in mijn privé sfeer en wel onder strikte voorwaarden.
Als ik de berichtgeving volg, heb ik de indruk dat ik niet de enige westerling ben die het moeilijk heeft om iemand binnen te laten. We worden bang gemaakt voor wat vreemd is. Gelukkig laat niet iedereen zich meeslepen door angst.
Joyce en Arthur zijn twee Belgen die op het prachtige eiland Penang wonen. We leren hen kennen via Trusted Housesitters. Uiteindelijk kiezen ze een ander koppel om op hun ‘Tijger’ te passen maar toch nodigen ze ons uit om te komen logeren.
Naast huissleutels krijgen we ook auto en brommersleutels aangereikt. Zij stellen hun hele thuis voor ons open en we vieren samen met hun vrienden kerst.
Zou het toch iets ‘des mens’ om toe te laten wat vreemd is? Waarom zijn sommigen, zoals ik, die kwaliteit dan kwijt geraakt?
Wanneer we een tweede keer in Penang belanden, stuur ik een bericht naar Joyce. Om hen te bedanken wil ik hen uitnodigen voor een etentje. Het draait anders uit. Wederom eindigen we bij hen op de ‘couch’. Trakteren zit er niet in. We krijgen huisgemaakte lekkernijen voorgeschoteld met als kers op de taart stoofvlees!
Uiteraard hebben we soms minder positieve ervaringen. Toch blijven we ons open stellen. Zo leren we alsmaar beter te vertrouwen op ons gezond verstand en ons buikgevoel. Meestal vertaalt zich dat in prachtige ontmoetingen.
Een wereld waar iedereen iedereen helpt. Neen dat kennen wij niet.
Het kostte in begin al heel veel moeite om de poetsvrouw te vertrouwen terwijl je zelf niet thuis bent.
Op een dag had ik geen tijd om de “opplooi was” van de “strijk was ” te scheiden.
Toen ik thuis kwam lag heel mijn ondergoed opgeplooid en een latere maal, zelf mooi gelegd in de lade….
Ik had er een onwennig & vreemd gevoel bij want tja “ondergoed? ” in de brede term van het woord.
Komt iemand in je huis, dan ziet die meteen je privacy. wat eet ze, waar slaapt ze, welk ondergoed draagt ze, welke flessen gin staan er in de barkast, (deze laatste voor Ann en Manu 😉 ……
En ja Ann en Manu (ik heb zelf van jullie nog proper gewassen ondergoed). De hele wereld mag het weten……. xxxx
Dit is niet alleen zo in Azië hoor. Wij hebben hier heel goede ervaringen mee in Brazilie, nochthans een land dat vrij corrupt is en bekend voor zijn misdaadcijfers…
Laatst waren we op de markt en het was zo warm dat we besloten om enkele flesjes water te kopen. De verkoper kon niet teruggeven op het briefje dat we ter betaling aanboden. Spontane reactie: loop gewoon even de markt verder af en kom straks langs om te betalen!
Ander voorval: we hadden luchtmatrassen vanuit België mee gebracht maar geen pomp om ze op te blazen. Na veel gezoek in een winkeltje in het dorp toch iemand gevonden die zo een pompje had. Spontaan mee naar huis mogen nemen met het verzoek het de volgende dag terug te brengen.
Zulk gedrag kennen wij jammer genoeg niet in Europa. Blijkbaar hoe minder mensen hebben, hoe moeilijker de leefomstandigheden, hoe makkelijker zij hun medemensen vertrouwen. MOOI