Na een lange vermoeiende dag strandt onze ‘local’ bus met pech. We hebben nog 5 kilometer te gaan tot de ferry terminal. Vanavond gaan we per nachtboot naar het eiland Koh Phagnan.
We zijn in een scam beland. De tuktuk staat al klaar om ons voor een ‘prijsje’ verder te brengen. De buschauffeur en zijn kompanen zijn zo ‘vriendelijk’ om ons te waarschuwen dat er die avond geen ferry’s meer zijn. Ze zullen ons naar een hotel brengen en morgen een speedboot regelen.
Dikke zever! Ze beseffen nog steeds niet dat deze scams uitgebreid staan omschreven op het internet.
Samen met 2 andere toeristen weigeren we van de bus te stappen. Onze oplichters hebben geen idee waar ze aan beginnen. Een uur lang laten we verschillende theaterstijlen de revue passeren. Ze moeten en zullen ons naar de terminal brengen!
Tragisch gooit Manu zijn armen in de lucht en roept de goden aan: “Whyyyyy? Why do you do this? This is not fair! Whhyyyyy?”
Even later lach ik mezelf kapot als hij plaatsneemt in de stoel van de chauffeur. De sleutels zitten nog in het contact. “If you don’t drive, I drive! Out of the way!” De eigelijke buschauffeur ziet de humor er niet van in.
Dan wordt de sfeer grimmiger. We krijgen een telefoon in de hand geduwd. Aan de andere kant van de lijn laat iemand ons weten dat er echt geen ferry’s meer zijn. Manu legt af en dreigt de politie te bellen. “No, no, no police,… “. De man eist zijn telefoon terug.
Ik hou de telefoon stevig vast. “You scam me, I scam you! I keep phone untill we are at the terminal!” De man schiet in een Thaise colère en begint ons af te dreigen. Manu en ik kijken elkaar aan en beginnen in koor nog veel luider terug te roepen. Hij druipt af en gaat onderhandelen met zijn makkers. Ze hebben door dat ze vanavond geen Baht extra zullen verdienen.
Even later brengen ze ons naar de terminal. Daar maken we kennis met ons ‘publiek”. Max en Tatjana, de andere toeristen hebben de hele tijd geanimeerd toegekeken. Ze komen uit Rusland en spreken amper Engels. “Yoe english big, my english little. Yoe, thank yoe! Yoe drink vodka!”
Sinds Maleisië voel ik het gewicht van een jaar ‘vechten’ in India en Nepal van mijn schouders glijden. Gelukkig zijn we genoeg gerecupereerd om dit voorval snel te relativeren.
Ik heb geen zin meer in de constante strijd om geld en eerlijkheid. We nemen vaker een toeristenbus. Als een kamer in een guesthouse binnen ons budget valt, zoeken we niet langer naar een nog betere deal. We trakteren onszelf op pizza met wijn in plaats van elke menukaart aan een strenge inspectie te onderwerpen. Door 20 procent minder kritisch en gierig te zijn, hou ik 80 procent meer energie over.
Het voelt lekker makkelijk om luxe, gemoedsrust en vrienden te kopen. Wat we echter nooit zullen doen is ingaan op fraude en oplichting! U bent gewaarschuwd.