“Nepal is een prachtig land maar het zijn de Nepalezen die het land echt bijzonder maken.” Een standaard uitspraak in vele brochures. Ik ben het er niet mee eens.
Ik hoor vaak verhalen over gidsen en sherpa’s waarmee tot lang na de reis contact wordt gehouden. Deze vriendschappen starten steeds met geld. Mensen betalen grote sommen en nadien is er veel ruimte voor vriendschap, dienstbaarheid en gastvrijheid.
Mijn ervaring is anders. De woorden “dief!” en “racist!” zijn te vaak over mijn lippen gegaan. Als toerist word ik regelmatig een veelvoud aangerekend van wat iets waard is. De fraude en het bedrog die ik in Nepal zie gaan ver voorbij aan wat ik gewend ben.
Als ik de rekening krijg van de wasserij heb ik het gevoel dat er nogal veel kilo’s worden aangerekend. Ik hang een fles water aan de weegschaal en deze geeft 2 in plaats van 1 kilo aan, ze rekent dubbel. Als ik buitenstap is mijn teleurstelling groter dan dit ene voorval. Het is de spreekwoordelijke druppel die maakt dat ik zo snel mogelijk wil vertrekken naar een volgende bestemming.
Terwijl ik mezelf probeer te beschermen tegen deze constante oplichting vraag ik me af of mijn gevoel klopt. Heb ik het recht om als reiziger dezelfde prijs te verwachten als een Nepalees? Is het mijn geboorterecht om mijn Europese valuta te kunnen verzilveren in veel luxe voor weinig roepies? Het antwoord heb ik nog niet gevonden. Ik weet wel dat ik het fout vind dat iemand op basis van ras en afkomst meer moet betalen. In België moet je ook niet proberen om een Marokkaan 9 euro aan te rekenen voor een pintje in Café ‘Ons Huis’. In Nepal is deze praktijk tot normaal en ‘juist’ uitgeroepen.
Ik begrijp voldoende lichaamstaal om te weten wanneer een gesprek over mij gaat. Tijdens een busreis zag ik alle passagiers te veel betalen om te zorgen dat onze prijs de juiste lijkt. In de pauze kreeg iedereen stiekem terug wat teveel betaald werd. Niet één van die zogenaamd vriendelijke Nepalezen weigerde om het spelletje mee te spelen. Toen ook ik mijn wisselgeld vroeg bleek wederom het dubbel aangerekend.
Van Westerlingen hoor ik vaak “Ocharm, ze zijn zo arm”. Dit lijkt te evolueren naar het uitvlucht “Arme wij, we zijn zo arm”. Het label “arm” levert een handige identiteit op die samen gaat met mooie donaties. Zij die echt hulp nodig hebben blijven in de kou staan. Ik kijk naar de overheid van een land als de spiegel van zijn bevolking. Nepal verwijt zijn overheid dat het staatsgeld aan politieke handen blijft hangen. Net zo gaat het er bij vele Nepalezen aan toe.
Ik voel me kwaad en ik weet niet op wie. Toeristen willen graag tegen elke prijs gemoedsrust kopen. Blijkbaar is het makkelijker om je bewustzijn thuis te laten en standaard te veel te betalen. Dat je zo een hele natie slechte manieren leert komt op de tweede plaats.
Geld en eerlijkheid zijn twee thema’s die me vaak bezig houden. Hier is echter iets groters aan de hand is. Al generaties lang beïnvloedt het kapitalisme de Nepalese cultuur. Ik wil er graag van uit gaan dat gastvrijheid en vriendelijkheid ooit oprecht het fundament was van deze cultuur. Ik heb niet genoeg betaald om ze te mogen ervaren.
Manu,
Ik herken een stuk van mijn eigen ervaring in je tekst. Ik ga hier niet reageren want ik doe dat niet graag in de cyberwereld. Maar zodra je terug thuis bent wil dit onderwerp zeker met jou eens bespreken en daar mag een drankje bij aan een faire prijs. 🙂
Vele groeten,
Sam
Ik had niet zo die ervaring..maar we waren dan ook super toeristen met een gids die alles regelde. Buiten in Thamel het afbieden had ik niet constant het gevoel van uitgemolken te worden…Er zijn erger landen waar ze toeristen uitmelken. Maar wat betreft dat Nepal zo corrupt is ben ik het volledig met je eens. Het is niet fijn dat je meer moet betalen omdat u blank bent, dikke bullshit is da !! En dat kunnen jullie als budget reiziger wel missen denk ik ! Dat de chocolade dat ik voor jullie mee had verdwenen is uit mijn bagage zal daar ook wel met te maken hebben….de pikkedieven !!