Movimento dell'Mondo

Drie maanden had ik hoop. Gisteren trok ik er zelf de stekker uit.
Vlak voor oudejaarsavond dienen Manu en ik een voorstel in voor het George Town Festival in Maleisië. ‘Dinner with George’ is het resultaat van ons harde werk. Meetings, mailings en skype gesprekken volgen. De artistiek directeur van het festival is wild van ons concept. Deze zomer spelen we in Maleisië!
Alleen blijft de definitieve beslissing uit. Steeds opnieuw horen we ‘We’ll let you know by the end of this week’…
Mijn vertrouwen is weg. Een project dat voor alle partijen een succes kan zijn, gaat niet door om wille van de angst voor het onbekende.
Ik neem zelf de beslissing om het af te blazen en toch ben ik er kapot van. Mijn tranen vloeien rijkelijk bij het afscheid van deze droom.

Later op de dag verschijnen er verschrikkelijke berichten op Facebook. België is getroffen in zijn hart. Gelukkig krijg ik snel bericht dat familie en vrienden ongedeerd zijn.
Daar zit ik dan, in mijn strandstoel op een paradijselijk eiland te staren naar een helderblauwe zee. Met een cocktail in de hand beklaag ik al huilend mezelf en mijn theaterprojectje. Thuis verliezen ouders hun kinderen en kinderen hun ouders.

En toch, zou de wereld geen leukere plek zijn als meer mensen wat theater willen maken? Als we allen samen dansen op klanken uit de hele wereld?
Als een mens zichzelf wil ontplooien in plaats van anderen in een strak keurslijf duwen?

’s Avonds kijken we naar “PK”. Een Indiase film, gedeeltelijk in België opgenomen. In het begin denk ik ‘waar gaat dit naartoe?’. Dan dringt het concept tot me door. De mensheid wordt bekeken door de ogen van een buitenstaander. De absurditeit van geld, liegen en religie passeren allemaal de revue.
“There are 2 Gods. The One who created us and the one we created. That last one killed a friend of mine today.” Als PK dit zegt rollen de tranen alweer over mijn wangen.

De boodschap van de regisseur knalt harder binnen dan bommen.
We hebben een keuze. Samen een nieuwe wereld creëren of samen de oude kapot maken.
Ik zal projecten blijven indienen. Ik zal voorstellingen blijven maken. Ik zal blijven schrijven, blijven dansen en lesgeven. Ik zal op mijn manier blijven creëren.
Ik zal ook treuren. Treuren om alle slachtoffers. Om alle dromen die nooit werkelijkheid worden om wille van angst.