We volgen een ‘Intensive Yoga course’ van 3 weken. Ik ben heel kritisch ten opzichte van docenten dus ik doe mijn best om met een open geest de cursus in te stappen.
Ik word al snel op de proef gesteld. De guru van dienst, Sharat, is een absolute expert in zijn vak.
- Hij heeft een ongelofelijke techniek ontwikkeld. Als docent daarentegen vind ik hem arrogant.
- Hij predikt positiviteit maar zijn attitude is negatief. Hij lacht mensen uit om wie ze zijn.
- Hij predikt nederigheid maar verheerlijkt zichzelf. Enkel zijn aanpak is juist voor iedereen.
- Hij predikt geweldloosheid maar je moet je lichaam pijnigen om het te leren kennen.
- Hij verheerlijkt stilte maar zwijgt geen seconde.
- Hij predikt bewustzijn maar luistert nooit.
De negativiteit staat in schril contrast met de warmte die ik in een yoga ashram verwacht.
Tijdens een vraag en antwoord sessie luchten een aantal mensen hun hart over de manier van lesgeven. Telkens wordt de bal teruggespeeld. Je moet het probleem niet bij Sharat zoeken maar bij jezelf! Een uitspraak waar veel waarheid in zit, al geldt ze ook voor de docent.
Ik had de makkelijke weg kunnen kiezen. Sharat gebruiken voor zijn kennis en wegkijken als hij zijn focus legt op de zwaksten van de groep. Beiden liggen niet in mijn aard.
Ik geloof dat Sharat veel goeds in zich heeft en dat hij zich oprecht niet bewust is van hoe hij met mensen omgaat.
De laatste week worden er individuele consultaties opgezet. Het is de bedoeling dat je met een vraag of probleem naar hem toe gaat. Ik wil hem mijn raad meegeven zonder zelf in de aanval te gaan. Ik vind het alles behalve een makkelijke opdracht. Uiteindelijk luidt mijn vraag: “Wil je horen hoe ik me voel tijdens jouw lessen?” Ik zie in zijn ogen hoe moeilijk het is maar zijn antwoord luidt “Ja”.
Ik wil 5 dingen zeggen. Na het tweede valt hij in zelfverdediging. Ik discussieer niet, ik reageer niet, ik laat los. Ik wil hem de kans geven om te luisteren, als hij niet wil vind ik het ook goed. Meer kan ik niet doen.
Anderhalve week later, de cursus ligt alweer ver achter ons. Onze zakken zijn gepakt om op de bus naar Delhi te stappen. We staan op het punt te gaan ontbijten als we in de verte iemand uitbundig zien zwaaien. Vaag kan ik de assistente van Sharat ontwaren. Ik snap er niets van. Normaal zou ze moeten lesgeven in de vervolgcursus van 3 weken.
Als we samen ontbijten vertelt ze hoe ze na 4 jaar is opgestapt. Ze kon het gedrag van Sharat niet meer goedkeuren. Mijn verbazing is groot als ze me bedankt.
Na mijn gesprek stapte Sharat naar haar toe met de woorden: “Moet je nu wat weten, die Manu wil mij leren hoe ik moet lesgeven.” Toen knapte er iets bij haar. Dat ik rechtstond tegen het onrecht gaf haar de kracht om hetzelfde te doen.
Het is puur toeval dat ik te weten kom wat het gevolg is van mijn actie. Samen beïnvloeden we constant onze omgeving. Reden genoeg om soms moeilijke keuzes te maken en zoveel mogelijk positieve energie de wereld in te sturen.
Blij jullie weer te lezen ????, ook ik ben zeer kritisch tegenover docenten. Straf dat zo een persoon iets preached en zijn daden niet volgen. Fijne lessen uit deze blog. Dankjewel alweer! Safe travels