Movimento dell'Mondo

Do as you say

Won’t find me practicing what I’m preaching
Won’t find me making no sacrifice
But I can get you a pocketful of miracles
If you promise to be good, try to be nice
God will take good care of you
Just do as I say, don’t do as I do

Music and Lyrics: Genesis

Nu begin ik al voor de zesde keer aan dit artikel over yoga. Ik wil zo graag elke nuance van mijn ervaring in de ashram beschrijven dat de vorige vijf pogingen boekallures kregen. Op een gegeven moment heb ik het opgegeven. Ik heb Manu gevraagd of hij de Sivanada episode wilde verhalen. Dat heeft hij met verve gedaan zoals jullie hebben kunnen lezen. Toch mist er nog een perspectief: dat van mij… .

Ik ben weggegaan…
Na het lezen van ‘De Alchemist‘ had ik mij voorgenomen om door te zetten ook bij moeilijke momenten. Het werd moeilijk en toch ben ik niet gebleven. Deze keer was dat een juiste keuze.

Ik kan niet leren van mensen die leven onder het motto:
Just do as I say, don’t do as I do.

Men predikt openheid, maar ik voel een onderhuidse afkeuring voor al wie een andere weg neemt.
Men predikt eenwording en gelijkheid, maar ik zie docenten letterlijk muren bouwen in de slaapzaal.
Men predikt onbaatzuchtigheid, maar ik zie flauwe excuses van docenten om geen karma yoga te moeten doen.
Men predikt bescheidenheid, maar ik zie guru’s die hun voeten laten kussen.
Men predikt Liefde, maar ik zie iedereen op slot gaan, als we worden gevraagd om tegen elkaar te zeggen ‘I love myself, I love you and because of love we are together’.

De eerste dagen heb ik genoten. Van de yogasessies, de lezingen, het lekkere en voedzame eten, van de vele nieuwe vrienden met hun interessante verhalen.
De swami vraagt om aan zelfreflectie te doen. Ik neem dat serieus. Er zijn vele vragen gerezen, antwoorden zullen hopelijk volgen.

Dag na dag beginnen er echter dingen te knagen. Ik zie zaken om me heen gebeuren waar ik (na de nodige zelfreflectie) echt niet achter kan staan.

De doorslag komt er tijdens de Talent Show. Elke ochtend en elke avond zit ik braaf de goden en guru’s te bezingen tijdens de Satsang. Na enkele dagen voel ik dat dit geen catharsis gaat veroorzaken bij mij. Uit respect ben ik elke dag op het appel en zing ik uit volle borst mee. Toegegeven, als je actief meedoet, gaat de tijd ook wat sneller.
Als de swami ons vraagt ons talent te delen, besluit ik na enige twijfel mee te doen met de Talent Show. Groot is mijn verontwaardiging als hij het aftrapt… Ik doe 2 keer per dag mijn best om zijn manier van devotie te begrijpen, maar hij kan het respect niet opbrengen om te blijven voor mij?! Ik besef ook wel dat het vooral mijn ego is dat gekrenkt is. Maar zijn afwezigheid gaat in tegen alles wat hij mij al een hele week heeft geleerd. Als ik daarna zie, dat docenten niet meedoen bij de oefeningen van Noah en Manu, ben ik echt gedegouteerd. Swami en docenten weigeren falikant om iets te ervaren dat anders is dan hetgeen ze kennen.
Ik adem diep in en laat het los, want daarna is het mijn beurt. Ik stap in de cirkel en dan ontvang ik een geweldig cadeau: Het besef dat ik mijn manier om te mediteren al lang geleden heb ontdekt. Alleen lag ze bedolven onder een spiegeldecor, onder subsidiedossiers, flyers, acteurwissels en andere perikelen. Daar in de grote satsanghal, kom ik weer in contact met het universeel bewustzijn. Al dansend ontdek ik de betekenis van ‘leegte’. Net zoals ik in het verleden de essentie van vuur heb ervaren, een kind heb verloren, een zandstorm heb overleefd en oog in oog heb gestaan met de dood. Door beweging en improvisatie versmelt mijn indivueel bewustzijn met het universeel bewustzijn. Niet door stil te zitten in de lotushouding. De energie in ‘het publiek’ is duidelijk voelbaar. Zij creëren met hun instrumenten en stem een sublieme soundscape. Samen beleven we een kippenvelmoment. De complimenten achteraf doen mij enorm veel deugd. Ooit is het daarom begonnen. Ik wil dansen om mensen te raken. Tijdens de Talent Show is me dat gelukt.

De volgende dagen voel ik een enorme weerstand om om halfzes uit mijn nest te komen voor de Satsang. Ik stel alles wat de swami zegt drie keer in vraag en ik bekijk de docenten met argusogen.
Ik heb gekregen waarvoor ik ben gekomen. Langer blijven en enkel nog profiteren van de aspecten die ik wel zinvol vind, zou ook mij in een Genesis strofe veranderen. Ik neem afscheid van nieuwe vrienden en voeg ondanks (of dankzij) alles, yoga en meditatie toe aan mijn top 5.

IMG_3861 IMG_3122 IMG_3119 IMG_3116 IMG_4429 IMG_4211 IMG_4210 IMG_4194 IMG_4173

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *