We bezoeken het Reina Sofia museum in Madrid. De focus ligt op het 20ste eeuws modernisme. Ik wandel langs werken van Dali, Picasso en tijdgenoten. Surrealisten en expressionisten, ze passeren allemaal de revue. Af en toe zijn er ook foto’s uit ver vervlogen tijden.
Bij die hele stroom beelden droom ik weg. “Wat moet het fijn geweest zijn om niet te weten”! Om antwoorden te zoeken in abstracte droomwerelden.
Een tijd zonder internet, zonder smartphones, zonder Google en Wikipedia. Als je iets ziet dat je niet kent kan je zelf een antwoord bij elkaar dromen. Of op onderzoek gaan. Of een brief schrijven naar iemand ver weg om dan een maand op een antwoord te wachten.
“Het niet weten”, dat is een gevoel dat ik niet meer ken. Ik wil niet beweren dat ik alles weet, maar als ik iets niet weet heb ik altijd een aanknopingspunt. Onze wetenschappers hebben de meeste vraagstukken opgelost. En de vragen waar ze zich nu mee bezighouden stelt een gewone mens zich niet. Denk maar aan kwantumfysica.
Zolang ik verbonden ben met het internet heb ik het gevoel dat alle kennis beschikbaar is. Google is steeds mijn vriend! Ik kan geen vraag meer verzinnen waarop hij het antwoord niet kent.
Terwijl ik verder door het museum wandel mijmer ik verder weg. Ik word jaloers op die 20ste eeuwse onwetendheid. Op de ruimte die er was voor kinderlijke fantasie en surrealistische dromen. Op een tijd waarin je niet voor alles wat je doet een goede uitleg moet hebben.
Ik vraag me af of “meer weten” zorgt voor minder vrijheid? Of meer kunnen zorgt voor meer druk? Of meer kennis zorgt voor minder creativiteit?
Dan komt de honger op. We verlaten het museum en ik grijp naar mijn smartphone. Niet veel later zitten we te genieten in het lekkerste restaurantje van de buurt. Met dank aan Google!
