Movimento dell'Mondo

In Bolivia krijgen we bezoek van Hanne, één van mijn beste vriendinnen. Een trektocht van 3 dagen, El Choro genaamd, moet hét hoogtepunt van deze 3 weken worden.
We besluiten de tocht met een gids te ondernemen. We hebben geen zin om zelf kampeermateriaal en eten voor 3 personen te dragen.

DAG 1

Onze gids Gabriel arriveert 10 minuten te laat, maar zijn enthousiasme compenseert ruimschoots. De tocht start onder een stralende zon in een adembenemend berglandschap. Al na 2 uur begint Gabriel te klagen over het gewicht van zijn backpack. Hij vraagt Manu om hulp en samen reorganiseren ze de slordig ingepakte rugzak.
“Thank you, Manu! This is much better!”

Na een heerlijke lunch steken Manu, Hanne en ik een tandje bij. Gabriel sukkelt achter ons aan. Hij probeert het te verbergen maar heeft het duidelijk zwaar. De laatste kilometers zijn steil bergaf op modder en gladde stenen. Ik leen Gabriel mijn wandelstok en Manu neemt de tenten over. Het mag niet baten, onze ‘ervaren’ gids sukkelt tot 4 keer toe met zijn billen in een bruine modderplas. Ook zijn façade laat hij vallen. De valse glimlach maakt plaats voor gezucht en gepuf.

Onze camping komt in zicht aan de overkant van de rivier. Het duurt echter nog 3 kwartier voor we onze tent kunnen opzetten. Onze gids weet de oversteek niet te vinden! Als een wilde gaat hij op zoek naar het juiste pad, glijdt in de kant en verzwikt zijn enkel.

Na ons avondmaal delen we onze twijfels. We hebben het gevoel dat wij meer voor hem zorgen dan hij voor ons. We vragen of hij de trek al vaker heeft gedaan. Het lijkt wel alsof hij de weg niet kent!
Een spervuur van excuses volgt. Hij wil enkel als gids werken en niet de spullen dragen.
Onze wensen aan het boekingskantoor waren echter duidelijk. Blijkbaar heeft hij zichzelf overschat.
We besluiten samen met Gabriel om er het beste van te maken. Op het einde van de tocht klaren we de situatie wel uit met het kantoor.

Als we gaan slapen vraagt Gabriel om hem om 6u te wekken, zijn batterij is bijna leeg. Opnieuw moet ik voor mijn gids zorgen. In de hoop dat er om 7u een lekker ontbijt klaar staat, slik ik mijn ongenoegen weg.

DAG 2

Mijn alarm gaat af en ik wek Gabriel. Wat volgt is een uur gezucht en gekreun.
Als wij om 7u uit de tent komen, is er geen ontbijt te bekennen. Hij leent tandpasta en insectenspray bij Hanne en vindt uiteindelijk de kracht om ons een lekker broodje voor te schotelen. Zonder koffie, die is hij vergeten.

Manu, Hanne en ik gaan op pad, terwijl Gabriel de achtergebleven chaos opruimt. Een paar uur later rusten we uit bij een prachtige waterval. Gabriel duikt weer op en geeft aan dat hij alvast voorop gaat.
Wanneer we hongerig aankomen bij het volgende dorp is er geen spoor van Gabriel te bespeuren. Teleurgesteld wandelen we verder. Hopelijk kunnen we snel lunchen.

Er duiken grote gele pijlen op die het moeilijke pad over de rivier aangeven. Wat later duikt Gabriel weer op. Nog steeds aan de oorspronkelijke kant van de rivier. Hij heeft de pijlen niet gevolgd.
In plaats van op zijn stappen terug te keren, probeert hij in een rechte lijn naar ons toe te komen. Hij springt van rots naar rots en valt met onze tenten én eten in het water!
Wonderbaarlijk genoeg blijft hij doorgaan. Bij zijn laatste sprong duikt hij in split op een de rots. Zelf ik voel zijn pijn tot diep in mijn edele delen. Doorweekt en met zijn hoofd in de handen zit onze gids op een rotsblok in het midden van de rivier.
Ik wil hem helpen en klauter naar hem toe. “No, I don’t need your help, go away!”.
Hij draait zich met zijn rug naar me toe en blijf als een koppig klein kind zitten. Het duurt nog minstens 20 minuten alvorens hij terug naar de oever gaat.
Het is al lang 14u gepasseerd en we hebben nog steeds niet gegeten. Als hij uiteindelijk de gele pijlen volgt en bij ons geraakt, loopt hij verder zonder een woord te zeggen. We grabbelen onze spullen bij elkaar en haasten ons achter hem aan.

Met krachtige stem brengen we hem tot stilstand. We moeten overleggen! Het is te laat geworden om de eindbestemming van de dag te halen.
“I don’t know, you choose. I don’t care.”
Bij de eerstvolgende camping zetten we onze tent op om te drogen. Gabriel begint te koken en uiteindelijk volgt er na het eten een kleine verontschuldiging.

We plannen vroeg op te staan. We moeten de verloren kilometers van vandaag goedmaken. Ik zet de wekker met de belofte hem wederom te wekken.

DAG 3

“Gabriel, time to wake up!”
“No, I don’t want to wake up. Thirty minutes more. Leave me.”
Onze mond valt open van verbazing!
“No Gabriel, you have to wake up. We need to leave at seven!”
“I hate you, guys! You are not my boss. Fuck you!”

Wij beginnen met inpakken en gaan tussen zijn rommel van de voorbije avond op zoek naar eten.
“No, you can not take food. It is my food, I paid for it.”
Tot nu toe hebben we ons rustig gehouden, maar als ze ons eten afpakken, verheffen Hanne en ik onze stem!
Gelukkig blijft Manu kalm.
“Please Gabriel, just give us some snacks. We will carry it ourselves.”
“You Manu, you are a man, so shut up. You don’t know me. I will not hit the girls, but ….”

We beseffen dat we met een tikkende tijdbom te maken hebben. We staken onze reacties en houden ons rustig.
Gabriel blijft tieren, al is het moeilijk om kwaad te zijn als niemand kwaad reageert.
Als een razende gek gooit hij alles uit zijn rugzak. Plastic borden, bestek, eten, … Hij laat alles achter en vertrekt.

Zeven uur lang marcheren we door de bossen, door regen en mist. Gabriel is verantwoordelijk voor ons vervoer terug. We hopen dat hij op ons wacht. De laatste kilometers dalen we af op pure wilskracht. Onze knieën doen pijn. Het plezier is sinds de rivier episode weggespoeld. De opluchting is groot als we het busje zien staan.

Onderweg naar La Paz blijft hij ons uitdagen.
“The material will be too late in La Paz, you have to pay more.”
“The walking stick is broken, you have to pay more.”
“You have to get out here, we can not bring you to your hotel.”

We gaan niet in op zijn spelletjes. Hij kan prikken en porren zoveel hij wil, wij geven geen kick. Uiteindelijk stapt hij zelf uit en dondert kwaad weg.

Exit Gabriel!

DAG 4

Na een hete douche en een uitgebreid ontbijt gaan we naar het boekingskantoor. De dame luistert vol ongeloof naar ons relaas. Tijdens het gesprek blijkt dat Gabriel haar die ochtend heeft bedreigd.
We hebben geen energie meer om te vechten. We laten het idee van een volledige terugbetaling los en stellen ons tevreden met gratis bustickets voor onze volgende bestemming.
We zijn heel zeker dat Gabriel nooit nog voor dit kantoor zal werken!

Deze ervaring heeft ook een schoonheid in zich. We konden steeds op elkaar rekenen. Zowel Manu, Hanne als ik namen het voortouw als de andere steun nodig hadden. Als we het niet meer zagen zitten konden we steeds op elkaar leunen.
Deze tocht is niet de highlight van onze reis met Hanne geworden.
Op zijn minst hebben we wel een ervaring waar we nog lang over zullen praten.