Wonder Boven Wonder

Een nieuwe mijlpaal in onze relatie: samen een wereldwonder bezoeken. De TAJ MAHAL!
Ik kan alvast drie wereldwonderen van de lijst afvinken:
Piramide van Cheops, check.
Colosseum te Rome, check.
En nu dus ook Taj Mahal, check!

Ik kan je verzekeren, het is echt de moeite waard. Zeker omdat we getuige mochten zijn van de grote verdwijntruc van de Taj Mahal, niet uitgevoerd door David Copperfield, maar door Moeder Natuur zelf…
We stappen binnen door de majestueuze toegangspoort en we zien… niets… . Voor zover ons oog reikt, mist, mist en nog eens mist. Ergens daar 150 meter verder moet de Taj toch echt wel staan?!
Langzaam wandelen we verder langs de symmetrische tuin en dan ontvouwt zich voor onze ogen het prachtige resultaat van een heel romantische liefde (google maar even op geschiedenis van de Taj).
Mijn lieve man zegt dat ik ook zo’n prachtige tombe verdien, maar dat hij niet genoeg verdient : ).
Het schouwspel van de zon op het marmeren gebouw maken we jammer genoeg niet mee.(Rough Guide: “Het lichtspel is een belangrijk onderdeel van het ontwerp en symboliseert de aanwezigheid van Allah, die niet mag worden afgebeeld.”)

Toen we in de namiddag het Mausoleum van Akbar bezochten scheen er wel een zonnetje. Even voelden we spijt dat we niet tot de namiddag gewacht hadden om naar de Taj te gaan. Tot we, met onze verse was van de ‘Laundry Service”, bij de East Gate van de Taj Mahal aankwamen. Daar ligt ook ons hotel … . Alles afgesloten door de politie. Niemand mag door, geen Indiaër, geen toerist, geen riksja, zelfs geen koe. De president van Bangladesh wil in alle rust de Taj Mahal bezoeken. Daar staan we dan met onze zakken was. Gelukkig heb ik een stoere man, die zich door de massa tot aan de barricades werkt en eventjes aan de politie uitlegt dat we naar ons hotel moeten. Na wat heen en weer gepraat, het laten zien van onze kamersleutel, een lieve doch zielige glimlach van mijn kant en het scannen van de was, mogen we onder het oog van alle wachtenden doorlopen. Twintig meter verder ondergaan we quasi hetzelfde tafereel. Met een ei in mijn broek, wandel ik verder, alle momenten een wapen in mijn rug verwachtend (geen zorgen, mama, alles is goed met mij). Zonder kleerscheuren halen we onze kamer. Daarna is het afwachten tot de straten weer worden vrijgegeven.
Nadat de president met zijn VIP’s is weggevoerd, komt het geroezemoes weer op gang. Alleen nog heftiger dat anders. We zien toeristen spurten naar de ingang om alsnog de Taj te kunnen bezoeken. Verkopers pogen met nog luidere stem hun verloren dagopbrengst goed te maken. De rijen die zich nu vormen zijn ellelang, terwijl wij ’s morgens om 8u zonder aanschuiven zijn binnengewandeld.
De dag erna lees ik in de krant, dat sommige toeristen wel 5u hebben moeten aanschuiven in de kou. (Ja, lieve mensen, denk niet dat wij Kerst vieren op een tropisch strand. Onze mutsen, handschoenen en thermisch ondergoed zijn al goed van pas gekomen.) Velen zijn zelfs onverrichter zake terug naar huis moeten keren.
Wij hebben de Taj Mahal rustig kunnen bewonderen en zijn zelfs op ons gemak door de barricades heengeraakt… Wonderen bestaan!