Movimento dell'Mondo

Toen we Baba voor het eerst zagen wandelden we in Rishikesh langs de oevers van de Ganges, de heilige Moeder-rivier van India.

Onze wandeling op het strand, een droge oever, werd al snel wat ‘uitdagender’ over rotsblokken langs het water. Toen we over de rotsblokken niet meer verder konden (lees durfden) liepen we een trap op terug naar de weg.
De trap loopt langs een huisje (of hut) half in de rotsen ingewerkt. We klimmen verder en als we langs de open deur wandelen komt een stem ons tegemoet: “Yes, Yes, …. Come in, come in … ”
Er ontstaat twijfel. Wel binnen of niet? Terwijl ik met één been binnen sta en Ann met één been verder stapt, klinken twee andere stemmen:
“Come on in, this guy’s got the best chai you will find!”
We gaan binnen.

Daar zitten we dan. De twee laatste stemmen waren ‘Westerlingen’.
Adam kan je het best omschrijven als een Zweedse hippie met een gitaar. Hij vertelt al zingend hoe hij al een maand in Rishikesh verblijft en (on)regelmatig bij Baba op de thee (chai) komt. Julian is een Duitse student, vandaag ook voor het eerst in de woonkamer van Baba.

In de woonkamer dus … Ik kan niet rechtstaan in het huisje. Op de betonnen vloer liggen dekens om op te zitten. In het midden een enorme uitgehouwen steen die dienst doet als vuurpit. De ruimte ernaast hetzelfde, een nieuwe vuurpit en een gasfornuisje. Meer basic ga je het niet snel vinden.

Er wordt gepraat en er wordt gezongen door Adam. Baba praat Hindi en enkele woorden Engels. Het lukt Ann het beste om ermee te praten, met handen en met voeten. Baba doet zelf veel moeite om te herhalen, wat Engelse woorden te zoeken, …

Onze interpretatie gaat als volgt: hij is een 56 jarige Yogi die zijn leven wijdt aan yoga, religie en mensen rondom hem helpen. Hij heeft meer interesse in Westerlingen want Indiaërs vertrouwt hij amper. Hij leeft samen met zijn twee koeien, Ganga & Goddi. En echt waar, daar is hij zo schattig bij. Heel India loopt vol met koeien (letterlijk, … niet figuurlijk) en dit zijn de twee mooiste exemplaren die ik hier al ben tegen gekomen. In de stal (de derde en grootste ruimte van het huis) krijgen ze een dekentje om voor de warmte. Baba zingt en praat tegen Ganga & Goddi om te zorgen dat ze het naar hun zin hebben.

In de stal staat ook één bed, voor gasten. Als we problemen hebben mogen we altijd bij hem blijven slapen. “Everyday welcome!”. Het is me onduidelijk of hij zelf op het bed slaapt of in de woonkamer op de grond bij het vuur, ik vermoed het laatste.

Baba doet één ding per keer.
Praten.
Roken.
Luisteren.
Drinken.
Omkleden.
Thee zetten.
Alles krijgt zijn eigen tijd en zijn eigen aandacht.

Zo ook wordt die befaamde Chai gezet. Stap per stap. Verse gember pletten op een speciale rasp-steen. Verse melk van Ganga en Goddi aan de kook brengen. Kruiden, gember en suiker toevoegen.
Het valt me op dat er bijna niets in het huis staat, maar wat er staat weet hij perfect te vinden en heeft zijn nut. Niets meer dan nodig is en alles is ook nodig.
Als hij de thee verdeelt zie je de man zelf genieten van het gebaar te geven. Ik kan jullie verzekeren dat die heerlijk is, die chai van Baba.

Als we uiteindelijk vertrekken is de middag bijna voorbij. Die wandeling langs de Ganges maken we een andere keer wel af.

Een paar dagen later wandelen we in de buurt en gaan we terug. Er wordt weer chai gezet en ergens die middag gebeurt het volgende:

Baba: “Oh so you also do yoga. Show me something”
Omdat ik vrij lenig ben in mijn bekken breng ik mijn voeten op mijn knieën en ga in een soort van halve lotushouding zitten.
Baba: “No, no, not right. Show you, show you.”
Hij brengt zijn kleed wat naar boven, legt rustig beide voeten in zijn lenden, brengt zijn knieën van de grond en kijkt me aan: “Like this”.
Daar zit je dan, afgetoefd door een ‘oude man’… ( zoek maar eens een foto op van een lotushouding en probeer het maar eens 🙂 )

We spreken af om twee dagen later samen naar een tempel te wandelen waar hij zeer trots over praat: “Nilkanth, very very best tempel!”

We nemen nog een paar vrienden mee die we hebben leren kennen en met een groepje van 6 gaan we op weg. Het blijkt een rit met de taxi in plaats van een wandeling.
We komen bij de taxi’s en er ontstaat grote verwarring: we waren vertrokken met het idee te gaan wandelen en de taxi vraagt veel te veel geld in verhouding tot die initiële mindset.
Gaan we wel, gaan we niet? Ondertussen is de groep nog gegroeid met twee Duitsers die bij de taxistand stonden. Ik word altijd wat zenuwachtig als zo’n grote groep tot een beslissing moet komen. Uiteindelijk gaan we niet.

Ik zie teleurstelling in Baba’s ogen. Ik vraag me nog steeds af of hij graag zelf naar de tempel wou of enorm graag die tempel wou laten zien aan ons. Misschien wel beiden.
Plots komt er weer vuur in zijn ogen. “Tuli, tuli” zegt hij. Dat betekent zoveel als “rustig, rustig”. We gaan wandelen naar een andere plek. Een tempeltje een vijftal kilometer verderop langs het water. Hij moet en zal ons een tempel laten zien!

De tempel blijkt een enorm vruchtbaar stukje land te zijn langs een waterval met niet veel meer dan een tweetal tenten erop. (Een van beide heeft zelfs een zonnepaneel). Als we toekomen wordt het vuur aangemaakt, krijgen we thee, hapjes, … Een klein paradijsje, niet ver van de weg, dat je enkel vindt als iemand je er heen brengt.

Naar het einde van onze wandeling terug begint Baba meer en meer te versnellen. “Need go back, … Ganga en Goddi alone.” We nemen afscheid en stoppen hem nog wat geld toe. Hij leeft van de donaties. “Tot ooit”

De man leek arm toen ik hem eerst zag, maar misschien is hij wel rijker dan ik en nog vele anderen.

Waarom zou je spreken als er niets te zeggen is?
Waarom zou je meer spullen hebben dan je gebruikt?
Waarom zou je van onderwerp veranderen als alles nog niet gezegd of bezonken is?
Waarom zou je thee maken en praten tegelijk?
Waarom zou je stoppen te doen wat je doet als er bezoek binnen komt?