Langdurig reizen zorgt voor permanente hersenschade! Zo kopte een artikel uit De Morgen. Je ziet meer mogelijkheden, je referentiekader wordt door elkaar geschud en je wereldbeeld groeit. Hoe langer je reist, hoe moeilijker je terug integreert in de wereld die je ’thuis’ noemt.
Ik ben het eens met de grond van het artikel. Hoe langer ik reis, hoe meer mogelijkheden ik zie. Nog meer dan vroeger zeg ik voluit “JA” tegen mijn ‘gekke’ ideeën. Ik besef dat achter elke gedachte een behoefte schuilt waar ik wel ‘ja’ op moet zeggen. Doe ik het niet dan komen ongeluk en teleurstelling om de hoek gluren.
Reizen bevalt ons, dat is duidelijk. Daarnaast voelen we als maar vaker de goesting om weer aan het werk te gaan. Een behoefte waar we niet onderuit kunnen.
Dan lijkt het evident om naar huis te gaan. Maar wat dan met het reizen? Toen ik hoorde over het begrip “Location Independent Living” vielen alle puzzelstukjes in elkaar.
Dat is wat we willen: een locatie onafhankelijk leven waarin we reizen en werken met elkaar combineren, een nomadisch bestaan.
Toch ontbreekt er iets in het beeld. Mijn behoefte om familie en vrienden te zien groeit en moet een plaats blijven kennen in mijn leven. Gelukkig is ook België een locatie. Een plek die we goed kennen en waarnaar we regelmatig kunnen terugkeren.
Omdat we nog langer onderweg willen blijven komen we in april 3 maanden naar België. In die periode willen we familie en vrienden zien, werken, een nieuwe voorstelling spelen, onze administratie regelen, ons in gezellige huiselijke luxe wentelen, Belgisch bier drinken, iets met echte frieten eten, …
Daarna ligt er een nieuw toekomstbeeld. We willen op een tweetal jaar voldoende verdienen om onze levensstijl te bekostigen. Ondertussen reizen we trager, leren we locaties beter kennen, starten we meer projecten op, keren we vaker terug naar België en zien we nog meer van de wereld. Ons recept voor een gelukkig leven.