Movimento dell'Mondo

Eens in de zoveel tijd zijn er dagen waarop alles verandert. Je herinnert je de dag als geen andere. Als je terugkijkt was er de periode vóór en de periode ná die dag.
6 Januari 2017 is voor mij zo’n dag. Voor die tijd is alles geweldig. We leven op een tropisch eiland. We zijn verantwoordelijk voor onze yoga studio en het vegetarische restaurant. Eens om de zoveel dagen genieten we met een drankje van de zonsondergang. The island life.

Als ik opsta wijst niets erop dat 6 januari anders wordt. Ik douch me en maak me rustig klaar om de yoga les van 9 uur te geven. Business as usual.

Typisch voor dit soort dagen is het moment van de keuze. Je moet kiezen tussen links of rechts, the blue pil or the red pil. Er is geen weg terug. De andere keuze wordt onbereikbaar.

Als ik de studio binnenwandel voelt alles ijskoud. In één tel weet ik dat er iets aan de hand is. Ik kom toe in de uitloper van een gevecht!
Het duurt een paar uur voor we de situatie volledig uitklaren. Twee meisjes van onze staff zijn elkaar in de haren gevlogen. De ene, Lily, had haar man meegebracht om de andere (hardhandig) duidelijk te maken dat het onaanvaardbaar is dat ze een Hindu vriendje heeft. Ze komt uit een Moslim familie en hoort een Moslim vriendje te vinden.
Ik ben de tel kwijt geraakt over hoeveel principes dit heen walst. Waar ik de boel beheer wordt niet gevochten! Om religieuze verschillen wordt niet gevochten! Met een vrouw wordt niet gevochten! In een yoga studio wordt niet gevochten! Om de liefde wordt niet gevochten! Er moet gewoon nooit gevochten worden!

We ontslaan Lily op staande voet. Tot daar is alles simpel en duidelijk. Ware het niet dat vijf minuten later de rest van ons zevenkoppige personeel zegt “If Lily goes, we all go!”.
Dit is het moment van de keuze. Blijf ik trouw aan mezelf of kies ik voor het gemak en laat ik me chanteren. Ik draai mijn hoofd naar Ann, zonder een woord te zeggen weten we beiden hoe laat het is.
“If you want to go, GO!”

Een paar minuten later sta ik samen met Ann een tijdelijke menu te schrijven. We vragen ons af welke gerechten we zelf kunnen koken om de boel recht te houden. Omelet met toast lukt wel, salades ook. Een verse humus trio platter wordt wat moeilijk. “How the f*ck did this happen?!”

In de volgende uren sijpelen 2 jongens terug. We zijn gered! Een dag later volgt er nog één. Hun band met Lily is niet diep genoeg om de goedbetaalde job te laten schieten. Hun familie heeft het geld nodig.

Twee dagen later volgen sollicitaties:

“Do you speak English?”
‘Yes, yes!’
“What ’s your name?”
— stilte —
“Your name?”
— stilte —
“My name Manu (handgebaar), your name (handgebaar) ? ”
— stilte —
‘Ohh, … Nanti’
— stilte —
— zucht —

Zo duurt het een week voor de staff terug volledig is. In de maand die volgt moeten we drie van de nieuwelingen alweer vervangen. In plaats van ontslag te nemen sterft de oma en komen ze nooit meer terug. Na het tweede sterfgeval wennen we aan de lokale communicatie.

Ongeluk komt nooit alleen. Een week later stopt onze bakker ermee en ontploft de waterpomp. Als kers op de taart stopt onze yoga docente omwille van een burnout. In plaats van haar te overtuigen om te blijven laat ik haar gaan zodat ze voor zichzelf kan zorgen. We nemen haar lessen er ook nog wel bij.

Ik kan nog uren vertellen over de maand die volgt. Als we vertrekken ben ik uitgeput. The easy going island life is slechts een vage herinnering. Er is een grens aan hoeveel extra’s mijn schouders kunnen dragen.

Van 3 dingen ben ik heel zeker.

• Ik begin nooit een eigen zaak in Azië.
• Met mijn vrouw kan ik alles aan.
• Ik ben trots dat ik op de moeilijkste momenten trouw blijf aan mijn principes.