De aarde onder mijn voetenen verandert in een witte kolkende massa. Een vredige stroom water transformeert zich in een agressief slagveld. Al het water van de wereld lijkt zich gelijktijdig in de afgrond te werpen.
Als ik mijn hoofd draai wordt mijn uitzicht weer vredig. Over een afstand van honderden meters sluit de ene sprookjesachtige waterval zich aan op de volgende.
Minuten lang draait mijn hoofd heen en weer. Ik weet wat ik zie en toch draaien mijn hersenen in overdrive om te kunnen vatten wat ik zie. Als ik een beetje bekomen ben, grijpen Ann en ik elkaars hand en staan we beiden te snotteren van ontroering. We wandelen op een platform vlak boven de Garganta del Diablo, de keel van de duivel, in Iguazu Falls.
We vinden een plekje tegen de leuning en nemen een paar foto’s, inclusief de verplichte selfies. Zwaar onder de indruk blijven we dit natuurfenomeen aangapen.
Plots begint een man van Aziatische afkomst me weg te duwen. “Can you please move away, I want to take a picture!”
Ik draai me om en kijk de man een beetje verbijsterd aan waarop hij in volle overtuiging herhaalt: “Kan je aub weg gaan als je klaar bent met foto’s nemen?”
Ik maak er normaal niet echt een probleem van om andere mensen wat ruimte te geven maar de simplistische logica van deze man stuit me danig tegen de borst. “Ik ben hier niet om foto’s te nemen, ik ben hier om de pracht van de natuur te aanschouwen”. Mijn stem komt amper boven het dreunende water uit.
Als hij merkt dat ik geen plaats ga ruimen, slaat er bij de man iets door. Hij begint woest te schreeuwen. “Mensen komen van heinde en ver hier naartoe om een foto te nemen en jij hebt zelfs niet het fatsoen om uit de weg te gaan als je klaar bent om jouw foto’s te nemen”.
Ik probeer een enkele keer rustig een gesprek aan te knopen maar ik krijg geen millimeter ruimte om te reageren.
Ik heb geen nood aan deze emotionele agressie en nog minder aan een ruzie dus ik weet wat me te doen staat: “niet reageren”.
Ik draai me weer om en focus mijn energie op wat ik wel de moeite vind, de prachtige reeks watervallen een paar meter verderop. De man blijft nog zeker een minuut doorgaan. “Fucking egoistic ASSholes!!!” Zijn toon wordt als maar woester en luider naarmate hij merkt dat hij me niet kan raken met zijn verbale aanvallen. Uiteindelijk druipt hij af met een verschrikkelijke vervloeking die ik niet kan vertalen omdat ik de taal niet versta.
Beetje bij beetje begin ik me af te vragen of mijn reactie wel klopt. Onze levensvisie staat duidelijk haaks op elkaar. Hij komt naar deze plek om foto’s te maken zodat hij die aan andere mensen kan laten zien. Ik kom naar deze plek om de watervallen van nabij te aanschouwen en ervaren. Ook al ben ik geen fan van de snelle beeldconsumptie, toch kan ik niet zeggen dat mijn uitgangspunt beter is dan het zijne.
Waar ik zelf op blokkeer is dat hij me met agressie probeert te overtuigen van zijn uitgangspunten. Hoe anders iemand ook denkt, ruzie maken lost nooit iets op. Enkel door rustige communicatie kunnen we de tegenstellingen in deze wereld verenigen.
Terwijl ik verder wandel zie ik dat er op het platform nog een hoop vrije plekken langs de railing te vinden zijn. De man ‘wilt’ iets, een foto maken op de plek waar ik sta. En omdat hij iets ‘wilt’ wordt hij blind voor de mogelijkheden die er rondom te vinden waren.
Ik hoop dat hij alsnog een paar leuke foto’s heeft kunnen maken. Ook al was het niet vanop de plek waar ik toevallig stond.
Helemaal akkoord Manu,mooi gezegd!!!