Movimento dell'Mondo

Hoe afgelegener, hoe mooier de natuur! Dat heb ik al vaak mogen ervaren.
Transport naar zulke magische locaties gaat meestal samen met veel uitdagingen en zware investeringen. Voor ik kan genieten van een hallucinant uitzicht, is er altijd wat plan- en denkwerk nodig.

In het afgelegen dorpje Samaipata willen we “El Fuerte” bezoeken. Een Inca site die later door de Spanjaarden als fort gebruikt werd.
Hoe gaan we er geraken? Lokale bussen zijn er niet. De afslag naar het fort ligt op 4 km van het dorp en vanaf daar is het 6 km bergop. We kunnen die afstand wandelen, toch wil ik liever mijn krachten sparen.
Met Gabriel vers in mijn herinnering heb ik het even gehad met georganiseerde tours, dus dat wordt ook niets.
Een taxi? Die zijn best betaalbaar in Bolivia.

Op locaties waar toeristen steeds hetzelfde ‘probleem’ hebben, bedenkt de lokale gemeenschap altijd een voorgekauwde oplossing. In Samaipata gaat die als volgt. Een taxi brengt je naar de ingang van het fort, wacht maximaal 1 uur en brengt je dan terug naar het dorp. Kostprijs? 120 Boliviano’s, het tienvoud van wat een gelijkaardige rit normaal kost.

Ik hou van de rust en de ruimte om zelf mijn ritme te kunnen kiezen. Als een taxi chauffeur staat te wachten heb ik het constante gevoel van een deadline, niet echt rustgevend.

Ik stel Ann voor om te liften. Het is al weer jaren geleden en ik heb gelezen dat je in Zuid-Amerika een goede kans hebt om meegenomen te worden. Deze afstand is ideaal om liften nog eens een kans te geven. Als het nodig is kunnen we die 10 km makkelijk wandelen.

Vol goede moed gaan we op pad. Zolang we nog in Samaipata zijn, stoppen er enkel taxi’s die ons het standaard pakket willen verkopen. Daar hebben we geen nood aan. Eens we een kilometer het dorp uit zijn hebben we meer geluk. Een jonge man met minibusje wil ons graag meenemen. Als ik vraag wat het moet kosten, zwaait hij vriendelijk mijn vraag weg. Hij kan ons meenemen tot de afrit naar “El Fuerte”. Ondertussen hebben we in ons beste Spaans een gezellige babbel.

We zijn bijna halfweg. Net uitgestapt draait Ann haar aandacht dadelijk bergop en begint te wandelen. Ik merk nog net dat er een blitse witte SUV aankomt en maak een halve zwaaibeweging met mijn arm. Tot mijn grote verbazing stopt de eerste auto en een paar seconden later zitten we voor de laatste 6 km in deze blitse bolide naar Boliviaanse videoclips te kijken op het centrale A/V systeem.

Gelukkig staat er geen chauffeur te wachten We spenderen meer dan 2 uur op deze prachtige site.
Op de terugweg hebben we minder geluk. De eerste 6 km rijden enkel taxichauffeurs met toeristen voorbij. Aangezien het een prachtige wandeling is laten we het niet aan ons hart komen.
De laatste 4 km moeten we langs de stoffige weg wandelen. Misschien hebben we ’s ochtends meer geluk gehad dan we beseften. Iedereen rijdt ons vlot voorbij. Misschien is liften toch niet zo gebruikelijk in Zuid-Amerika als ik gelezen heb.

Voor mij werkt liften als ik ook bereid ben om de afstand te willen wandelen. Of als ik geen duidelijk einddoel heb.
Als we ’s avonds mogen rusten en nagenieten met een drankje maken we plannen voor de volgende dag. Op 20 km van Samaipata zijn er prachtige watervallen. Ik denk dat we voor deze afstand toch maar het ‘pakketje taxi’ nemen.

De volgende keer dat je iemand langs de weg ziet lopen met zijn duim in de lucht moet je maar eens overwegen om hem of haar mee te nemen. Misschien krijg je er wel een gezellige babbel voor in de plaats met iemand zoals ik.