Movimento dell'Mondo

Ik hou niet van angst! Ik word er achterdochtig van en onaangenaam in de omgang.
Ik verwacht van mezelf dat ik alle problemen kan oplossen. Bij angst kom ik in een modus waarin ik constant op scherp sta om te kunnen inspelen op mijn omgeving.

In België komt al snel de vraag: “Wat is onze volgende bestemming?”. Na reizen in Azië, Australië, Noord-Amerika en Europa spreekt Zuid-Amerika ons het meeste aan.
Toch twijfelen we. In gesprekken over Zuid-Amerika gaat het vaak over “gewapende overvallen” en “aanranding”. En zoals ik al zei, ik hou niet van angst. We reizen ook niet meer zo basic. We hebben 2 blinkende laptops nodig voor ons werk en die wil ik liever niet kwijt geraken.

Ik neem verhalen van andere mensen niet standaard voor waarheid. Er bestaat zoiets als een reëel risico en een ingebeeld risico. Dus ik beslis om wat research te doen.
Met de website Nomadlist vind ik een goede tool om een vergelijking te maken. De gemiddelde veiligheid in Europa, Azië en Australië loopt ongeveer gelijk: 7 tot 9 op een schaal van 10.
In Zuid-Amerika ligt het gemiddelde in het noorden eerder rond de 3/10. In het zuiden (Bolivia, Chile en Argentinië) op 6 tot 7 op 10.

Gelukkig worden alle wilde verhalen ook in evenwicht gebracht. Het continent heeft prachtige natuur en vriendelijke en flamboyante mensen te bieden. We beslissen om het te doen. We gaan naar Bolivia en trekken vandaar richting de “veiligere” zone in het zuiden.

Tot daar het idee. De goedkoopste vluchten gaan via Brazilië en we krijgen de kans om 2 weken te housesitten in São Paulo. Af en toe je angsten in de ogen kijken kan geen kwaad, dus we zijn 3 weken in Brazilië met zijn safety score van 3,1 op 10.

Als we aankomen op de luchthaven van Rio overlopen we het veiligheidsadvies. Geen smartphones gebruiken op publieke plaatsen en geen juwelen dragen. We hebben een fake portefeuille bij de hand die we kunnen opofferen en na het ondergaan van de zon blijf je gewoon binnen.

Het is zeven uur als we landen en het is buiten pikdonker. Dit zijn de tropen en de zon gaat onder om 17 uur. Al snel zal een eerste regel moeten sneuvelen. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om een hele avond binnen te blijven.

De eerste dag blijft de telefoon veilig opgeborgen in de rugzak. Op een enkele stiekeme foto na.
Een paar dagen later begrijp ik dat we niet moeten overdrijven. De straten lopen ook hier vol met mensen die heel de dag door tokkelen op hun gsm. Waarom zouden wij ons angst laten aanpraten?!

We moeten gewoon ons gezond verstand gebruiken. ’s Avonds niet in de favela’s rondhangen bijvoorbeeld. Verder hebben we ons nog niet 1 keer onveilig gevoeld… Tot de match België – Brazilië!

Ann en ik kijken de wedstrijd in een kiosk op het strand van Copacabana. Al snel kiezen we er voor om ‘introvert’ te supporteren. Brazilianen worden nogal emotioneel van voetbal en ik heb geen zin om tegen die collectieve bewegingen in te trappen.
Na 13 minuten is er verbijstering. Als het scorebord na een half uur op 2-0 springt wordt het volledig stil. Het zonnige strand voelt ijzig en koud.
Bij de tegengoal in de tweede helft spuiten de hormonen weer vol de andere kant op. Er wordt gedanst, geschreeuwd en gefeest. Brazilië gelooft er weer in!

En dat is waar het gebeurt. Ik kan mezelf nog net dwingen om 2 keer in mijn handen te klappen voor de mooie Braziliaanse goal. Een wat oudere dame krijgt echter in de mot dat we niet vol voor Brazilië supporteren. Er verschijnt een wijzende vinger in onze richting en er barst een tirade los waarvan ik blij ben dat ik ze niet versta. Voor ik door heb wat er gebeurt vliegt er een zakje mayonaise naar mijn hoofd. Een vriendin van de dame in kwestie laat zich meeslepen, graait in de voorraad en smijt er nog een dosis mosterd achteraan.

Seconden later komt de hele tafel tot het besef dat dit alles weinig Braziliaanse fierheid verdient. Mevrouw Mayonaise krijgt een glas water toegeschoven en wordt met een arm rond de schouders tot bedaren gebracht. De laatste minuten van de match zijn duizelingwekkend. Nog nooit voelde ik zoveel emoties door me heen stromen zonder ze langs buiten te laten blijken.

Als ik ooit terugkijk op onze trip doorheen Zuid-Amerika kan ik maar hopen dat de meest akelige herinnering bestaat uit een (gesloten) zakje mayonaise dat me vol op het voorhoofd raakt. Verder is het hier geweldig, zijn de mensen super vriendelijk en kan ik Rio de Janeiro alleen maar aanraden als reisbestemming!